Nieuniknione Przeznaczenie: Rozdział XXVII cz.II

Info: Witajcie :) Wiem, że dodaję rozdział z opóźnieniem, ale byłam na wakacjach i nie miałam swojego laptopa. Wiec zaczęłam tam pisać rozdział od początku, bo stwierdziłam, że tamta wersja mi się mało podoba. Po długich godzinach pisania i wielu poprawach mogę wstawić go z czystym sumieniem, nie chcę siebie chwalić, ale jestem zadowolona z siebie. Mam nadzieję, że wy też będziecie zadowoleni, dlatego proszę kochani o opinię. Apeluje też do ANONIMOWYCH czytelników, was też proszę o choć parę zdań komentarza. Nawet nie wiecie jak lubię czytać wszystkie opinie i przemyślenia na temat bohaterów :) A teraz konkretnie o rozdziale. Pojawi się w nim retrospekcja (jest napisana kursywą), po raz pierwszy zastosowałam taki zabieg w moim opowiadaniu i mam nadzieję, że wam się spodoba, bo nad nią pracowałam. Drugą ważną sprawa jest muzyka, która będzie umieszczona w trakcie rozdziału. Proszę więc o jej włączenie w odpowiednim momencie. Wtedy idealnie wpasuje się w czytany tekst :) Może być trochę za długa, więc możecie ją przesłuchać do końca, a następnie czytać następną część rozdziału, której muzyka już nie dotyczy.  Nie pozostaje mi nic innego jak życzenie wam przyjemnego czytania. Pozdrawiam wasza Viki :* 

Ps: Zmieniłam wygląd bloga, mam nadzieję, że nowy nagłówek i wystrój przypadnie wam do gustu.

Następny rozdział: w sierpniu lub na przełomie września.

Rozdział XXVII: Niech żyje bal... część 2

Madison spoglądając na wszystkich znajomych uśmiechnęła się do siebie. Wyglądali tak pięknie. Rozmawiali i śmiali się beztrosko. Ona też chciała zapomnieć o tym co miało nastąpić. Bała się, choć wiedziała, że wszystko jest dopracowane. „Może panikuje”- pomyślała. Uśmiechnęła się sama do siebie i postanowiła bawić się dobrze, dopóki nie zaczną wprowadzać planu w życie. Pierwsza część wieczoru miała być tylko i wyłącznie zabawą. Przecież bal na który tak czekała nie mógł być jedynie morderczą pułapką na wampira, który skrzywdził jej przyjaciółkę. I choć wiedziała, że igrają ze złem w czystej postaci, starała się odgonić od siebie wszystkie dramatyczne zakończenia.

Wzięła kilka głębszych oddechów, a jej serce zwolniło nerwowy rytm. Spojrzała na Braian, który siedział obok i w tej samej chwili wziął ją za rękę.

- Wszystko w porządku? – zapytał przyglądając się jej uważnie.

- Chyba tak…Tak – przytaknęła drugi raz dla utwierdzenia.

W tej samej chwili rozległ się lekki trzask w głośnikach. Mikrofon podniósł prowadzący bal wodzirej. Stuknął raz dla upewnienia w główkę mikrofonu, jakby trzask był małym wyznacznikiem tego, że mikrofon działa jak należy. Ukłonił się we wszystkie strony sali, a następnie teatralnie podniósł mikrofon do ust.

- Witam wszystkich uczniów – najwidoczniej czekał na oklaski, które pojawiły się po sekundzie – Jak zauważyliście brakuje grona pedagogów, tylko kilku waszych mentorów jest obecnych już na sali. A więc czas i na resztę. Powitajmy dyrektora szkoły i całe grono nauczycieli, które przybyło na ten jakże uroczysty wieczór – obrócił się w tej chwili w stronę wejścia.

Pierwszy wszedł dyrektor wraz z małżonką. Za nim podążała cała reszta pedagogów, ze swoimi partnerami życiowymi. W tej samej chwili rozległy się gromkie brawa. Wszyscy byli  eleganccy i najwidoczniej w dobrych humorach. Nawet wyrazy twarzy tych najbardziej srogich odbiegały od grozy. Wszyscy uśmiechnięci i wyluzowani. Dla Madison było to niemałe zaskoczenie, nigdy wcześniej nie była na takim balu, w jej wcześniejszej szkole nie było takiej tradycji, dlatego zachowanie nauczycieli znała jedynie z lekcji.

- Dobrze jest poznać ich drugą stronę – szepnęła w stronę Lilly.

- Prawda. Ja też jestem pierwszy raz na balu – odparła, na co Madison zrobiła pytającą minę – W tamtych latach jakoś nie było okazji…no i nie było z kim – wzruszyła ramionami tłumacząc.

Madison tylko pokiwała głową ze zrozumieniem i podarowała przyjaciółce delikatny uśmiech.

Wszyscy nauczyciele zasiedli przy stole, tylko dyrektor zatrzymał się przy wodzireju i wziął od niego mikrofon.

- Dobry wieczór kochani uczniowie – przywitał wszystkich uroczyście – Jestem szczęśliwy, że tak licznie przybyliście na dzisiejszy Bal Zimowy, który stał się już w naszej szkole tradycją. Mam nadzieję, że ten będzie równie udany jak poprzedni i każdy wyniesie z niego jedynie miłe wspomnienia. Dobrej zabawy – pożyczył i ukłonił się, na co wszyscy zaczęli ponownie bić brawo.

Gdy tylko zajął należne mu miejsce, wodzirej ponownie zabrał głos. Pokrótce przedstawił etap balowej imprezy. Na samej szczycie listy znajdował się taniec klas. Co było wiadomością niezbyt zadowalającą. Stres zaczął zżerać wszystkich od środka, można było to poznać po nerwowym wierceniu się na krzesłach i szeptach wokół :

- Jak to szło?

- Jakie były kroki?

- Co jest po drugim piruecie dziewczyn?

Zdaje się, że nikt dobrze nie pamiętał układu. Jednak trzeba było wyjść na parkiet i pokazać to co się umie, mniej lub więcej. Najgorzej miał najmłodszy rocznik, bo to on zaczynał. Najwyraźniej dyrektor pomyślał, że najmłodsi będą się najmniej stresować, bo zawsze mają najwięcej energii i są najmniej poważni.

- A więc czas na taniec – powiedział i spojrzał w stronę najmłodszych – Parkiet jest wasz – ukłonił się i zajął miejsce obok Dj’a.

Najmłodsi nieco chaotycznie weszli na parkiet i ustawili się w wyjściowej pozycji. Dj włączył muzykę. Zaczęli. Nieco sztywnie, trochę nierówno. Nie obyło się bez kilku wpadek, szczególnie ze strony chłopców, którzy widać mniej się przyłożyli do zapamiętania układu. Gdy skończyli ukłonili się i czym prędzej zajęli swoje miejsca przy stole. Parkiet zajęły średnie klasy. Im taniec wyszedł nieco lepiej. Gdyby nie jeden upadek, który zaliczyła dziewczyna w długiej, fioletowej sukni. Najwidoczniej nic jej się złego nie stało, ale utykała do końca tańca. Dostali gromkie brawa, a wodzirej pochwalił ją za wytrzymałość. Nadszedł czas na najstarszy rocznik w szkole. Na parkiecie znaleźli się najszybciej. Nie gramolili się jak pierwszoroczniacy. Weszli z gracją i dostojnością. Nie obeszło się bez strachu. Dziewczynom drżały ręce, a chłopcy wydawali się zbytnio wyprostowani. Madison ściskała rękę Braian mocniej niż na próbach. On skomentował to jedynie uśmiechem. Chelsea patrzyła przerażonymi oczami w Kyle’a, jednak ten mrugnął do niej okiem wysyłając tym samym pozytywną energię. Lilly trzęsła się najbardziej. Przeraził ją upadek dziewczyny w długiej sukience. Ona też miała suknię za kostki, dlatego była już pewna, że zaliczy też taką wpadkę.

- Michael … - szepnęła podając mu ręce – Złap mnie jeśli będę padać.

- Jestem cały czas obok, nie martw się – uśmiechnął się do niej.

Pierwsze dźwięki muzyki dobiegły z głośników. Gdy tylko wybiła odpowiednia nuta ruszyli równo. Szli w takt piosenki niczym zawodowi tancerze. Widać było, że dziewczyny przykładają uwagę do najdrobniejszych szczegółów, chociażby jak ruch ręką przy robieniu obrotów. Chłopcy też nie odstawali od swoich partnerek. Wkładali w taniec najwięcej ile się dało. Kyle prowadził Chelsea jak na najlepszego partnera przystało. Elegancki i piękny niczym młody bóg prezentował się w pierwszej parze znakomicie. Przyćmić go mogła jedynie jego partnerka. Jednak ona nie wykazywała aż takiej swobody. Nawet dla Chelsea prowadzenie wszystkich par okazało się nie lada wyzwaniem. Dziękowała sobie w myślach za to, że ma przy sobie Kyle’a. Bez niego nie udźwignęłaby takiej odpowiedzialności. Chelsea wiedziała doskonale, że Kyle należy do dobrych tancerzy. Kochał muzykę. Była jego drugą pasją po modelingu. Mogła na niego liczyć, wiedziała, że przy nim się nie ośmieszy. Lilly największą uwagę przywiązywała do stawianych kroków, nieco za często spoglądała na stopy, co zauważył Michael:

- Nie patrz na nogi – szepnął przy pierwszej okazji, gdy znaleźli się bliżej siebie. Ona odpowiedziała mu jedynie nerwowym uśmiechem.

Madison wsłuchując się w rytm piosenki popłynęła w tańcu. Nie mogła uwierzyć w to, że będzie jej szło tak dobrze. Co więcej Braian również radził sobie znakomicie. Pomijając jego ironiczne uśmieszki, był idealnym partnerem, a tego się Madison po nim nie spodziewała, szczególnie, że na próbach zbyt dobrze mu nie szło - A może udawał? -  pomyślała nagle. Shane i Grace byli w siebie zapatrzeni, nie odrywali od siebie wzroku, nogi niosły ich w tańcu. Lisa i Dave tez dobrze sobie radzili. Choć uwaga Dave’a była skupiona na czym innym, a raczej na kimś innym. Nie zdołał ukryć tego, że nie może oderwać oczu od Madison. I choć Lisa nie mogła być o to zazdrosna, to mimo wszystko było jej przykro. Dobrze wiedziała, ze Dave poszedł z nią z prośby Madison. Nie było jej jednak łatwo. Zastanawiała się ciągle co w niej jest nie tak, że żaden chłopak nie zwracał na nią zbytniej uwagi. Choć wiele osób mówiło, że jest ładna, nigdy nie miała wielu adoratorów.

Taniec dobiegł końca. Wszyscy się ukłonili i wrócili na swoje miejsca w towarzystwie gromkich i głośnych oklasków. Kelnerzy podali pierwsze gorące dania. Na śnieżnobiałych talerzach dekoracyjnie ułożono smakowicie wyglądające mięso z dodatkiem ziemniaków i dwóch gatunków sałatek.

~~~*~~~

Sączył whisky patrząc w igrający ogień w kominku. Nudził się. Nie mógł nawet zabawić się z pokojówką, bo dostał zakaz zbliżania się do niej po ostatnim wybryku. Rebecca postawiła sprawę jasno – Żadnych trupów w moim domu – nadal miał jej słowa w swojej głowie. Brakowało mu nocnych polowań. Zapachu  ciepłej, metalicznej krwi. Strachu i krzyku swoich ofiar. Jednak nie chciał się narażać. Nie miał przy swoim boku żadnego kompana, który mógłby go ostrzec przed niebezpieczeństwem, gdy ten zatapiałby się w upojnej rozkoszy zabijania. Jego zamyślenie przerwał głośny dzwonek do drzwi. Spojrzał w stronę holu, przez który przechodziła właśnie Anna by otworzyć. Nie musiał zbytnio wytężać słuchu, by usłyszeć znajomy głos. Delikatny i czysty niczym kryształ Po pierwszym słowie nie był pewny czy rozum nie płata mu figli. Jednak już drugie zdanie wystarczyło całkowicie. Był pewny, że to ona. Zerwał się na równe nogi i w sekundzie znalazł się przy drzwiach.

- Jeniffer…

- Witaj kochany – przywitała go lśniącym niczym perła uśmiechem.

Stała oparta o ramę drzwi. Czerwone długie, lśniące włosy miała założone za jeno ucho. Jej blada cera kontrastowała z czerwoną szminką na ustach. Była tak samo piękna gdy widział ją ostatnim razem i jak ujrzał ją po raz pierwszy, jeszcze przed przemianą.

Zimny wiatr zmierzwił mu włosy. Obstawił kołnierzyk czarnej jesionki i poprawił torbę zwisającą mu z prawego ramienia. Noc zakryła pejzaż miasteczka. Latarnie, które oświetlały ulice dawały blado- trupi blask, który przyprawiał o dreszcze. Drake nie lubił wracać późnymi wieczorami do domu, jednak studia, które sobie wybrał wymagały siedzenia do późna w bibliotece, nawet jesienią, gdy niebo ciemniało bardzo szybko. Medycyna to zawód, który był w jego rodzinie praktykowany od pokoleń. Jego pradziadek, dziadek, a potem ojciec byli lekarzami, dlatego nie było mowy o nie kontynuacji tej tradycji rodzinnej. Choć sam widział się bardziej w humanistycznym wydaniu, nie miał wiele do powiedzenia, wszystko było zaplanowane z góry, jak tylko się urodził. Brakowało mu odwagi żeby postawić się rodzinie, przecież nie należał do osób, które w łatwy i otwarty sposób wyrażają swoje poglądy. Idąc główną ulicą miasteczka zmierzał w stronę przystanku tramwajowego. Zdziwił się gdy zastał tam tylko jedna osobę, która wgapiała się w białą kartkę zawieszoną na rozkładzie jazdy. Podchodząc bliżej spojrzał w tym samym kierunku. Wielkimi czerwonymi literami na samej górze było napisane słowo „Uwaga”, dalsza część ogłoszenia nie różniła się zbytnio drukiem, jednak miał on już czarny kolor: „ Ze względu na remont torów tramwaj nie kursuje tędy od dnia 17 listopada do 2 grudnia. Za utrudnienia przepraszamy”.

- Pech to pech – rzekł chłopak stojący obok, który po chwili wyjął telefon i zdaje się zadzwonił po kogoś znajomego.

Drake nie tracąc czasu przeszedł kilka metrów na przystanek autobusu, jednak w okolice jego domu jeździł jedynie jeden numer, który odjechał kilka minut temu. Następny był dopiero za czterdzieści pięć minut. Czekanie prawie godziny i stanie w jednym miejscu w wietrzny dzień nie napawał zbytnim optymizmem. Postanowił przejść się na piechotę, przecież były to tylko dwa kilometry na skróty. Znał tę drogę bardzo dobrze, nie raz nie dwa przemierzał ją ze swoim najlepszym przyjacielem Braianem, jednak teraz gdy szedł sam wydawało się tu całkiem obco. Nigdy wcześniej nie zapuszczał się w te rejony w pojedynkę. Wiedział dobrze, że te okolice obfitują w szemrane towarzystwo. Jednak pomyślał sobie, że nie jest jeszcze tak późno, srebrny zegarek na jego ręce wskazywał dziewiętnastą trzydzieści. Szybkim krokiem skręcił w wąską alejkę. Budynki po obu stronach były stare i zapaćkane rysunkami graficiarzy. Mgła snuła się przy ziemi, co sprawiało, że chodnik ginął jak opustoszała ścieżka w gęstym lesie. Oglądnął się kilka razy za siebie, słysząc jakiś stukot. Jednak nikogo tam nie było. Przyspieszył kroku gdy nagle zza rogu jednego z budynków wyłoniła się jakaś ciemna postać. Mężczyzna miał na głowie kaptur, ręce miał wsadzone w kieszenie bluzy. Zagrodził mu drogę i spojrzał spode łba. Pod prawym okiem Drake zauważył kilkucentymetrową szramę, najwidoczniej była to blizna po nożu. Zaraz za nim wyłonił się drugi oprych w czarnej, skórzanej kurtce z ćwiekami. Był łysy i żuł gumę, otwierając przy tym szeroko usta. Drake chcąc się cofnąć na coś nadepnął. Była to noga trzeciego zbira, który stał za nim ze złowieszczym uśmieszkiem.

- Piękny co tam masz dla nas…- powiedział łysy.

- panowie nie chcę kłopotów, ja tu tylko przechodziłem. Jestem studentem, nie mam nic drogocennego.

- Oj tam… nie zgrywaj biedaka – syknął ten za nim.

Drake stanął bokiem aby widzieć wszystkich napastników, wiedział doskonale, że nie skończy się to dla niego Happy Endem. Zimny dreszcz przeszył mu ciało. Nogi zdrętwiały mu ze strachu, więc nie było mowy o jakiejkolwiek ucieczce. Przeklinał siebie w duchu, że nie zaczekał na ten cholerny autobus. Może by zachorował, ale zachowałby życie.

- Dawaj co masz, a może nic ci się nie stanie.

Drake ściągnął srebrny zegarek z nadgarstka. I podał łysemu zbirowi.

- Jednak nie jesteś taki biedny…no pokaż co masz tam jeszcze – wyrwał mu torbę i zaczął w niej szperać.

Wyrzucił na ziemię dwie książki i zeszyt, a następnie wyciągnął komórkę.

- O popatrz, mam coś jeszcze – zaśmiał się ochryple, a reszta jego koleżków zrobiła to samo.

Drake oddychając szybko zaczął się powoli wycofywać.

- Dokąd to! – ryknął ten w kapturze i wyciągnął ręce z kieszeni. W jednej dłoni trzymał nóż.

- Spokojnie…nikomu nie powiem dajcie mi odejść – próbował zachować jak największy spokój jednak słabo mu to wychodziło.

- Odejdziesz wtedy jak ci pozwolimy – wycedził przez zęby przystawiając mu nóż do gardła. Przyparł go łokciem do ściany i manewrował nożem wokół jego szyi.

Drake chcąc się odsunąć jak najdalej od ostrza docisnął głowę do cegieł budynku, jednak srebrny nóż czuł już na swojej skórze.

- Nie ładnie uciekać – pogroził się na niego palcem łysy i podał łupy trzeciemu koledze.

Sam podszedł wolnym krokiem do łysego i stanął naprzeciwko Drake’a. Patrzył na niego chwilę, a następnie rzekł do przyjaciela.

- Może zostawisz mu jakąś pamiątkę – te słowa nie oznaczały nic dobrego i Drake to dobrze wiedział. Zakapturzony roześmiał się złowrogo i przycisnął nóż do jego gardła.

- Nie! Panowie…spokojnie – chciał zapobiec swojej krzywdzie, ale wiedział, że te słowa na mało się zdadzą. W tym momencie poczuł ból w okolicach brzucha. Skupiony na nożu nawet nie zauważył jak łysy zadał mu cios pięścią w żebra.

- Nie fikaj – syknął, a następnie drasnął go nożem w szyję. W tym czasie Drake poczuł piekący ból na skórze. Chwycił się dłonią za skaleczone miejsce i poczuł pod palcami krew.

W tej samej chwili usłyszał głuchy krzyk. Był to jeden ze zbirów, który stał najdalej. Wszyscy spojrzeli w jego kierunku, jednak go już tam nie było. Zniknął w sekundzie.

- Co do … - zdążył powiedzieć łysy odchodząc kilka kroków, gdy nagle stanęła przed nim rudowłosa dziewczyna. Znalazła się tam tak nagle, że wyglądało to jakby zeskoczyła z nieba. W jednym ułamku sekundy skręciła mu kark. Zakapturzony zaczął wymachiwać w jej kierunku nożem. Drake opadł na kolana i obserwował całą sytuację. Widział jak czerwono-włosa piękność patrzy na niego z lekkim uśmiechem. Jej twarz była tak niewinna, wyglądała jak dziecko, a raczej młodziutka dziewczyna, która co dopiero dojrzewała. Stopy stawiała z gracją. W jej ruchu było tyle elastyczności, że można byłoby pomyśleć iż jest jakąś atletką. Choć jej figura była filigranowa miała w sobie dużo siły. Jednym ruchem skręciła kark mężczyźnie, to o czymś świadczyło.

- Myślisz, że mnie tym pokonasz? – zapytała dźwięcznym, delikatnym głosem zakapturzonego.

- Nie zbliżaj się, bo pokroję ci tą piękną twarzyczkę!

- Nie sądzę – uśmiechnęła się lodowato i zniknęła, żeby pojawić się w sekundzie tuż za nim. Jednym ruchem zdjęła mu kaptur i wpiła się w jego szyję. Drake nie mógł w to uwierzyć. Na jego oczach dochodziło do nietypowego morderstwa. I choć wiedział o istnieniu wilkołaków i wampirów, dzięki swojemu przyjacielowi, to był w szoku, bo jeszcze z żadnym krwiopijcą nie miał do czynienia. Nie wiedział czy się cieszyć czy płakać. Co prawda wampirzyca zabiła właśnie jego napastników, ale przecież mogła zaraz to samo zrobić z nim. Nie próbował uciekać, z nią tym bardziej nie miałby szans.

Gdy tylko oderwała usta od zbira, jego ciało upadło bezwiednie na chodnik. Otarła usta ruchem dłoni i odwróciła się w kierunku Draka. Przekrzywiła lekko głowę i obdarowała go uśmiechem.

- Jak się nazywasz? – zapytała jak gdyby nigdy nic.

- Dra…dra…Drake – odpowiedział jąkając się i wstając powoli na równe nogi.

- Ładnie, ja jestem Jeniffer. Pewnie jesteś w szoku po tym co zobaczyłeś – przeszła się wokół dwóch ciał – ten trzeci jest na dachu – zmrużyła oczy – też nie żyje – dodała i obnażyła w szerokim uśmiechu białe zęby – A to…jest chyba twoje – sięgnęła do kieszeni dżinsów i wyjęła z nich srebrny zegarek.

Drake wyciągnął niepewnie rękę po swoją własność. Wsunął Rolexa do kieszeni jesionki i popatrzył na wampirzycę.

- Jesteś wampirem – powiedział cicho.

- Tak – zaśmiała się pod nosem – Zdziwiony?

- Nie do końca… - jego odpowiedź najwidoczniej ją zainteresowała, zbliżyła się do niego i popatrzyła pytająco – Wiem o was… i o wilkołakach i całym tym…nadprzyrodzonym świecie – dokończył biorąc ciężki oddech.

Drake stojąc za plecami Anny, która otworzyła przybyłej zaśmiał się głośno, na co służąca się wzdrygnęła.

- No nie wierzę… ty tu?

- Nie cieszysz się?

- Wręcz przeciwnie, ale co tu robisz? I gdzie się podziewałaś?

Jeniffer schyliła głowę i wzruszyła ramionami.

- Tu…i tam. Sam wiesz jak to jest w tych czasach – podniosła wzrok – Nie zaprosisz mnie?

- To nie mój dom. Właścicielki nie ma – zrobił bezradna minę.

- Oj... to mamy problem.

Służąca popatrzyła na nich ze zmarszczonymi brwiami. Kobietę zdziwiła ich wymiana zdań. Nigdy nie miała zaufania do gościa jej pani, wręcz przeciwnie bała się Drake’a, ale po jego rozmowie z nowo przybyłą, można było wywnioskować, że jest dobrze wychowany, bo nawet nie zapraszał swojej znajomej do środka bez zgody Rebecki.

- Anno – rzekł nagle – Wychodzę. Nie wiem czy wrócę na noc, jakby co uprzedź Rebeckę.

Wziął czarną kurtkę z wieszaka stojącego nieopodal drzwi i opuścił dom. Gdy tylko znalazł się przy Jeniffer, ta zawiesiła mu na szyję smukłe dłonie.

- Tęskniłam… - mruknęła mu do ucha, jednak on wydawał się niewzruszony.

-Chyba nie aż tak bardzo skoro się ze mną nie kontaktowałaś przez tak długi czas – zmrużył oczy, a jego niebieskie tęczówki lśniły w świetle księżyca.

Jeniffer pokręciła głową i przyciągnęła go do siebie, po chwili złożyła na jego ustach soczysty, gorący pocałunek.

~~~ * ~~~

Wszyscy kończyli jeść pierwsze danie. Kelnerzy zaczynali zbierać puste talerze, aby już po chwili zastąpić je deserem lodowym. W szklanych pucharkach ułożono lody trzech smaków. Wierzch posypano startą wanilią i drobno posiekanymi orzechami. W sam środek włożono rurki waflowe.

- Rozpieszczają nas – zaśmiała się Grace, biorąc do ust chrupiącą rurkę.

- To prawda – przyznała Chelsea – W tamtym roku organizacja wyglądała o wiele gorzej. A jedzenie pozostawiało wiele do życzenia. Naprawdę się postarali.

- Dobrze, że trafiliśmy na ten lepszy bal – zaśmiała się Madie i spojrzała na Braiana.

Kończąc deser usłyszeli pierwsze dźwięki muzyki w głośnikach. A po chwili głos wodzireja, muzyka nieco ścichła:

- A teraz zapraszam na parkiet. DJ przygotował dla was taneczne kawałki. Po kilku piosenkach przyjdzie czas na występ zespołów – gdy tylko skończył mówić pogłośniono muzykę.

Pierwsze pary zaczęły wychodzić na środek sali. Ruszali się nieco nieśmiało, ze względu na małą liczbę osób na parkiecie. Jednak gdy tylko DJ puścił stary, ale jakże taneczny przebój, wszyscy ruszyli na parkiet. Gdy tylko zabrzmiały pierwsze słowa utworu „Cheri cheri lady” Kyle pociągnął Chelsea, która nie skończyła jeść deseru. Grace i Shane jakby telepatycznie się umówili i wstali w tym samym czasie podążając za przyjaciółmi.

- Zatańczysz? – zapytał Michael Lilly. Ta skinęła nieśmiało głową.

- Czy panna Dowel podaruje mi ten taniec? – zapytał Braian i roześmiał się.

Madison pokręciła głową i zaśmiała pod nosem, następnie podała mu swoją rękę i ruszyli na parkiet.

Dave i Lisa siedzieli nieco skrępowani przy stole. Widać było, że ani jedno ani drugie nie czuje się zbyt komfortowo. Lisa nie chciała zmuszać do niczego Dave’a, który całą swoją uwagę skupiał na Madison. Spuściła głowę i odetchnęła ciężko.

- Chcesz zatańczyć? – zapytał gdy spostrzegł jej posępną minę.

- Nie dziękuję. Pójdę do toalety – posłała mu wymuszony uśmiech i wstała od stołu.

Gdy tylko opuściła salę i znalazła się w łazience zapiekły ją oczy. Na szczęście pomieszczenie było puste. Stanęła naprzeciwko lustra i spojrzała w odbicie. Jej oczy były szklane, a z jednego wypłynęła łza, która popłynęła po policzku. Otarła ją ruchem dłoni i sięgnęła po chusteczkę. Nie tak wyobrażała sobie ostatni bal w jej szkole. Nie żeby tamte były jakimś fenomenem, ale ten zdecydowanie był najgorszy. Na pierwszym była sama, ale wtedy większość dziewczyn nie miało pary. Na drugim była ze swoim chłopakiem, który niedługo po tym wyjechał do innego stanu i kontakt się urwał. Od tego czasu miała pecha. Cholernego pecha i czuła, że ta zła passa to dopiero początek. Nie chodziło jej już nawet o Dave’a. Co prawda było jej przykro, że nawet on nie potrafi choć na chwilę oderwać oczu od Madison, ale to nie to sprawiało jej największy ból. Cierpienia przysparzało jej patrzenie na osobę, która była dla niej nieosiągalna. I choć starała się to od siebie odrzucić, wracało do niej jak bumerang, każdego dnia od kiedy pierwszy raz go zobaczyła. Wiedziała, że nie może się zdradzić ze swoim uczuciem. Przecież na dobrą sprawę nawet go dobrze nie znała, ale fascynowało ją w nim wszystko. Był jej ideałem. Te zielone oczy i ostre spojrzenie za każdym razem ją hipnotyzowało. Musiała jednak pamiętać o tym aby nie zdradzić się ze swoimi uczuciami. Przecież nie chciała sprawić przykrości swojej przyjaciółce. I choć raz o mały włos nie zdradziłaby swojego sekretu czuła ulgę, że choć w tych paru słowach mogła wyrazić choć część swojego zachwytu. Na szczęście zdrowy rozsądek wziął górę i w porę ugryzła się w język, przecież tak mało brakowało, a wyjawiłaby wtedy Madison, że Braian jej się podoba.

Wszyscy pląsali w rytm kawałków Modern Talking, a następnie przy utworach Michaela Jacksona. Gdy tylko DJ puścił kolejną piosenkę króla pop’u w nieco zmienionej przez siebie aranżacji Kyle pocałował Chelsea i zostawił na środku parkietu. Dziewczyna rozłożyła ręce i zmarszczyła brwi, jednak ten ruchem rąk kazał zostać jej w tym samym miejscu. Chelsea rozglądnęła się i spostrzegła tańczącą obok Grace i Shane, niedaleko była też Madison z Braianem.

- Co jest? – usłyszała nagle głos Grace.

- A bo ja wiem – wzruszyła ramionami i przyłączyła się do tańca.

Piosenka dobiegała końca. Muzyka ucichła. Zatrzeszczało w głośnikach, a po chwili usłyszeli głos prowadzącego bal.

- Teraz czas na drugą atrakcję wieczoru. Występ zespołów. Kolejno wystąpią trzy bandy. Następnie będziecie mogli oddać na każdy zespół po jednym głosie, tam przy urnie – wskazał palcem na białą skrzynkę przy, której stała pani od kółka teatralnego – Zespół, który zgarnie największą liczbę głosów wygra i zgarnie małą nagrodę i dodatkowo zagra na koniec raz jeszcze. Co wy na to? Jesteście gotowi? – zapytał dodając napięcia, wszyscy zaczęli klaskać, a dziewczyny piszczeć – A więc zaczynamy!

Gdy tylko zszedł ze sceny pojawił się pierwszy zespół. Jako pierwszy na scenę wszedł blondyn z gitarą elektryczną w czarnych rurkach i czarnym t-shercie oraz niebieskiej marynarce. Stanął na środku sceny za mikrofonem. Drugi był brunetem i niósł w ręce pałeczki do perkusji. Trzeci szatyn z grzywką na bok, miał na sobie białą bluzkę na której nadrukowany był czarny krawat. Zajął miejsce za klawiszami z lewej strony sceny. Ostatni wszedł na scenę Kyle, a to wywołało niemałe poruszenie, bo zespół był znany z trzech członków, a nie z czterech. Chelsea wytężyła wzrok, a jej usta lekko otworzyły się ze zdziwienia.

- Co robi tam Kyle? – szepnęła Madison w jej kierunku.

- Też bym chciała wiedzieć…

Kyle z lekkim uśmiechem spojrzał w stronę ukochanej, zajął miejsce za mikrofonem z prawej strony sceny. Miał na pasku zawieszoną gitarę akustyczną. Podłączył ją do głośnika i poprawił mikrofon. Dopiero po chwili w oczy rzuciło się to, że zmienił strój. Nie miał już na sobie wieczorowego garnituru. Był w ciemno- niebieskich rurkach i granatowej marynarce z podwiniętymi rękawami do łokci. Pod spodem miał biały t-shirt.

<Muzyka>

W głośnikach pojawiły się pierwsze dźwięki. Chelsea przesunęła się do przodu. Stała prawie pod samą sceną. Madison, Grace i Lilly podążyły za nią. Za nimi stali chłopcy. Nawet Dave dołączył do nich. Obok znalazła się też Lisa, która wróciła z toalety i spostrzegła brata na scenie.

Już po chwili było wiadomo, że chłopcy będą śpiewać cover piosenki Ellie Goulding „Love me like do”. Delikatne uderzenia w struny gitary wprowadziły romantyczny nastrój. Kyle zaczął jako pierwszy śpiewać słowa zwrotki. Braian objął Madison i zaplótł jej ręce na brzuchu. Shane nieśmiało wziął za rękę Grace, która uśmiechnęła się do niego promieniście. 

Chelsea była wpatrzona w Kyle’a i nie mogła uwierzyć w to co widzi i słyszy. Śpiewał patrząc jej prosto w oczy. Uśmiechała się do niego szeroko, oczy błyszczały jej jak najdroższe diamenty. Teraz już wiedziała co przed nią ukrywał. Nie mogła uwierzyć w to, że zrobił jej taką niespodziankę. Miała ochotę wejść na scenę i pocałować go najgoręcej jak potrafi, jednak powstrzymywała ją obecność wszystkich profesorów. Było jej trudno oprzeć się tej pokusie, szczególnie dlatego, że Kyle zerkał co chwila na nią, a jego seksowny uśmiech wzbudzał w niej pożądanie. Piosenka też robiła swoje, cały tekst był jakby zapalnikiem do wywoływania namiętnych uczuć. Każdy z obecnych chyba czuł w powietrzu krążącą miłość, bo wszyscy zaczęli kołysać się w rytm piosenki. I mogłoby się już wydawać, że cała piosenka pozostanie w tak nostalgicznym nastroju. Jednak gdy tylko przyszedł czas na drugą część piosenki i refren chłopcy zaczęli się rozkręcać. Dodali rockowego pazura i dalsza część była w mocniejszym klimacie, jak na rockowa kapelę przystało. Zmiana intonacji sprawiła, że dotąd nieco nudna i oklepana melodia zyskała nowe brzmienie, które najwidoczniej każdemu się spodobało. Wszyscy skakali i kołysali się na zmianę. Było słychać wspólne śpiewanie refrenu. Nikt nie pozostawał obojętny, wszyscy wstali od stołów. Nawet profesorowie kołysali się w rytm melodii.

~~~*~~~

Drake szedł krawężnikiem, a obok niego Jeniffer, która najwidoczniej była w dobrym humorze.

- Dlaczego się śmiejesz? – zapytał podejrzliwie.

- Bo nareszcie jestem z tobą – wzięła go za rękę.

On w tej chwili przyciągnął ja do siebie i objął w pasie. Ich usta dzieliły milimetry, a oczy spotkały się na tej samej linii wzroku.

- Skoro tak ci mnie brakowało, dlaczego mnie nie zabrałaś ze sobą i zniknęłaś bez słowa?

- Musiałam załatwić parę spraw – spuściła wzrok.

- Spraw? – podniósł jej podbródek i zaglądnął jej w oczy.

Odepchnęła go lekko od siebie i odeszła kilka kroków.

- Pamiętasz jak ci kiedyś opowiadałam jak zostałam przemieniona?

- Tak – podszedł do niej i ucałował ją w obojczyk.

- A pamiętasz jak przyrzekłam zemstę na wszystkich z rodu Hangów?

Pokiwał głowa i stanął przed nią patrząc w jej błyszczące i zimne oczy.

- Dowiedziałam się wtedy, że jeszcze parę osób z ich pokolenia przetrwało. Musieli zapłacić za ból który zadał mi ich przodek. Teraz już nikt z ich rodziny nie żyje. Wszystkich zabiłam – uśmiechnęła się diabelsko i wzruszyła ramionami.

- Jesteś…niesamowita.

- Wiem, a teraz zabawmy się. Musimy uczcić moje zwycięstwo.

Drake uśmiechnął się porozumiewawczo i ruszyli w ciemną uliczkę. Po kilku minutach skręcili i weszli w podziemny parking. Roiło się tam od przeróżnych samochodów.  Jednak parking nie był strzeżony ani monitorowany. Miał szare mury, odrapane z tynku. Fluoroscencyjne blado-fioletowe lampy zawieszone pod sufitem oświetlały nieco ponure wnętrze. Stanęli przy jednym ze słupów i czekali na swoja ofiarę. Gdy tylko usłyszeli z oddali jakieś kroki zaczęli wcielać swój plan w życie.

- Ty szmato! – uderzył ją w twarz, a ona upadła lekko się uśmiechając.

Na horyzoncie pojawil się mężczyzna, który od razu zwrócił uwagę na przeraźliwe wrzaski. Popatrzyl na nich z oddali i zobaczył jak dziewczyna jest katowana przez mężczyznę. Bez chwili namysłu ruszył w ich stronę.

- Proszę nie bij – mówiła drżącym głosem Jeniffer.

- Ej ty! Przestań! – krzyknął mężczyzna w stronę Drake’a, który uśmiechnął się pod nosem. Plan działał, jak zawsze.

Gdy tylko mężczyzna podszedł bliżej, Jeniffer zaczęła płakać i zasłaniać twarz rękami.

- Zostaw ja albo wezwę policję – ostrzegł i wyciągnął komórkę z kieszeni – Nic Pani nie jest? – zwrócił się do skulonej na podłodze czerwono-włosej.

Drake zaśmiał się w tej chwili głośno. Mężczyzna zmarszczył brwi. Jeniffer zaczęła wstawać z podłogi z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Co jest…? – zapytał zdziwiony i popatrzył na nich lekko przerażony – Co wy do diabła odstawiacie?

- Zawsze się nabieracie…Tacy szarmanccy, biegną na pomoc krzywdzonej kobiecie – zaśmiała się szyderczo.

- Idźcie w cholerę – machnął na nich ręką i chciał już odejść gdy Drake złapał go za nadgarstek.

Mężczyzna chciał zacisnąć pięści, ale uścisk Drake był tak silny, że nawet nie zdołał tego zrobić. Czuł jak jego kości są miażdżone, wydał z siebie okrzyk bólu. Jego oddech stał się płytki i urywany. Drake widząc cierpienie mężczyzny popatrzył na towarzyszkę i razem zaśmiali się złowieszczo.

- Kim wy jesteście? – zapytał mężczyzna klękając na kolana pod wpływem bólu. Próbował oswobodzić rękę jednak na nic to się zdało.

- Kim? Czym? Każdy o to pyta – schyliła się do niego i ugryzła go w ucho, na co ten rzucił się lekko w bok jednak Drake pociągnął go w swoją stronę.

- Co mi zrobicie? Oddam wam pieniądze i samochód, ale zostawcie mnie w spokoju! – krzyczał w akcie desperacji.

Jeniffer obnażyła białe zęby w uśmiechu. Zamknęła oczy, a gdy je otworzyła były krwistoczerwone. Zaczęły wysuwać jej się kły. Podeszła do mężczyzny i pochyliła się nad jego szyją, który próbował coś wymamrotać jednak dech zaparło mu w piersiach. Wpiła się w jego tętnicę. Czuł jak pulsujący ból rozchodzi mu się po całym ciele, tracił siły i przytomność. Drake patrzył na rozkosz Jeniffer, po chwili przyłączył się do niej i pił krew mężczyzny z drugiej strony szyi. Upajając się ciepła krwią stracili czujność. Nie usłyszeli krokow kobiety, która zeszła na podziemny parking. Usłyszeli przeraźliwy krzyk. W tem Drake oderwał się od ciała mężczyzny i w sekundzie znalazł się przy kobiecie, która próbowała uciekać. Rzucił nią o ścianę. Upadła uderzając głową w twardy mur.

- Jeszcze jedna przekąska do kolekcji…jak mi tego brakowało – wyszeptał i zabrał się do picia krwi.

~~~*~~~

Gdy tylko chłopcy skończyli grać trzeci kawałek na scenę wszedł wodzirej, podziękował im i zaprosił kolejny zespół. Chelsea odprowadziła Kyle’a wzrokiem i pobiegła do niego za scenę.

- Kyle! – krzyknęła gdy ten zdejmował gitarę i wkładał ją do czarnego futerału.

Obejrzał się w jej stronę i uśmiechnął. Podbiegła do niego i rzuciła się mu na szyję. Lekko się zatoczyli, ale jak już odzyskali równowagę pocałowali się namiętnie, na co reszta chłopaków ze społu zaczęła cicho klaskać i gwizdać. Kyle popatrzył na nich i zaśmiał się kręcąc głową.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś? – zapytała obejmując jego twarz dłońmi.

- Jeśli bym ci powiedział nie byłoby niespodzianki.

- Ja już myślałam, że coś złego ukrywasz, a to taka wspaniała niespodzianka – pocałowała go po raz kolejny.

- Em…to znaczy mam coś jeszcze ci do powiedzenia… ale to może poczekać. Teraz musze iść się przebrać.

- A mogę ci pomóc? – zapytała przygryzając dolną wargę.

Kyle pocałował ją czule i pociągnął za sobą.

Madison rozglądnęła się po sali w poszukiwaniu Chelsea, ale dziewczyna zniknęła za sceną jakiś czas temu i nie wracała dobrych kilka minut. Madison przewrażliwiona już wszystkim zaczęła się o nią martwić. Pomyślała już, że może to sprawka Rebecki, jednak ta tańczyła na parkiecie nieopodal nich.

- Co tak się rozglądasz? – zapytał Braian i obkręcił ją wokół osi.

- Em…nic, szukam Chelsea.

- Pewnie jest z Kyle’em – powiedział jej do ucha i objął wokół talii.

- Co oni tak długo tam robią… - zaczęła mówić i po chwili zdała sobie sprawę z tego, ze Braian z niej się śmieje.

- Co? – zmarszczyła brwi.

- Serio nie wiesz co tam robią? – zapytał z ironicznym uśmiechem.

Madison chciała już odpowiedzieć, że „nie wie” ale uświadomiła sobie jaką gafę mogłaby popełnić. Policzki ją zapiekły. Gdy tylko przyszło jej do głowy, że Kyle i Chelsea są w intymnej sytuacji zarumieniła się i spuściła głowę. Braian widząc to przytulił ją do siebie, a ona oparła podbródek o jego ramię, było to dziś możliwe, bo miała wysokie obcasy.

Grace i Shane lekko zdyszani zasiedli do stołu. Ich pragnienie zaspokoiła szklanka pomarańczowego soku. Gdy wypili ją łapczywie roześmiali się patrząc na siebie.

- Jest cudownie wiesz – rozglądnęła się po sali – Wszystko jest takie jak sobie wymarzyłam.

- Prawda…wszystko jest ładne, ale…to ty jesteś najpiękniejsza – uśmiechnął się i wziął ją za rękę.

- Nawet nie wiesz jaka jestem szczęśliwa. Jesteś … - łza zakręciła jej się w oku. Była naprawdę szczęśliwa, dzięki niemu czuła się jak zwyczajna nastolatka na beztroskim balu. Zapomniała o czyhającym niebezpieczeństwie i o całym planie. Kilka miesięcy temu nie uwierzyłaby nikomu, że jest to możliwe w jej przypadku – Jesteś spełnieniem moich marzeń Shane – spojrzała mu w oczy.

Shane uśmiechnął się delikatnie i przybliżył do niej. Dzieliło ich kilka centymetrów. Grace położyła mu swoją dłoń na policzku, a po chwili ich usta złączyły się w pierwszym pocałunku.

- A ty jesteś najcudowniejszą istotą na ziemi. Kocham cię Grace – wyszeptał gdy tylko ich usta oderwały się od siebie.

Grace rzuciła mu się na szyję, a z jej oczu popłynęły łzy. Była tak szczęśliwa, że chciało jej się płakać i śmiać jednocześnie. Nigdy wcześniej nie rozklejała się z byle powodu, ale przecież to nie był byle powód. Jej pierwsza miłość powiedziała właśnie, że ją kocha. Te słowa, o których zawsze marzyła, wreszcie zostały wypowiedziane. Kochał ją i tylko to się teraz liczyło.

Lilly tańczyła wraz z Michaelem na parkiecie. Jego niebieskie tęczówki hipnotyzowały ją, ale i w pewnym sensie przypominały o Drake’u, który miał podobny kolor oczu. I choć była w nim zakochana, teraz już tego nie czuła. Miłość do Drake’a uleciał z wiatrem. Wybiła go sobie z głowy. Nie chciała być z kimś kto zostawił ją i uciekł, gdy trzeba było wziąć odpowiedzialność. I choć teraz jej się wydawało, że wszystko skończone nie była pewna co stałoby się gdyby pewnego dnia pojawił się w drzwiach jej domu. Jednak nie chciała o tym myśleć. Wolała skupić się na teraźniejszości. A teraz była tu. Na balu razem z Michaelem i swoimi przyjaciółmi. Choć jeszcze kilka godzin temu myślała, że to nienajlepszy pomysł, teraz miała pewność, że dobrze zrobiła idąc na bal. Bawiła się znakomicie. Michael był świetnym partnerem nie tylko w tańcu. Okazało się, że ma znakomite poczucie humoru, choć na pierwszy rzut oka na żartownisia  nie wyglądał.

Lisa tańczyła z Dave’em przez dwie piosenki. Zgodziła się zatańczyć żeby nie robić podejrzeń, a też nie przesiedzieć cały bal na krześle. Jednak oboje wyglądali trochę sztywnie. Wzrok uciekał im tam gdzie nie powinien i oboje to u siebie widzieli. W pewnym momencie Dave przysunął się do niej i szepnął:

- Może zrobimy odbijanego? Ja zatańczę z Madison, a ty z Braianem?

Choć Lisa wiedziała, że to zły pomysł przytaknęła. Nie mogła odmówić sobie tej jedynej okazji do zatańczenia z tym który jej tak bardzo się podoba. W tej chwili przysunęli się do tańczącej madison i Braiana. Lisa wparowała pomiędzy nich, a Dave odciągnął lekko Madie mówiąc:

- Odbijany

Braian nie był zadowolony z tej zamiany. Ostrym wzrokiem spojrzał w stronę Dave’a, a następnie uśmiechnął się do niego szyderczo. Dave jednak nie robił sobie z tego zbytniego problemu. Kiwnął uprzejmie w jego stronę głową, a następnie swój wzrok przeniósł na nieco zaskoczoną Madison.

- Mam nadzieję, że nie jesteś aż tak niezadowolona z tej zamiany jak twój chłopak. Najchętniej chyba… – przysunął się i szepnął jej do ucha - ... by mi oczy wydrapał.

Madison zaśmiała się i pokręciła głową.

- Nie no co ty, nie jestem zła. Nie miałam dziś ci okazji podziękować za to, że jesteś na balu. Przecież nie musiałeś tego robić.

- Nie musiałem, ale chciałem. Pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć. A teraz…tańczmy – uśmiechnął się.

Braian nie mógł odwrócić oczu od Madison i Dave’a. Nie słyszał jednak o czym mówią, było zbyt głośno i dochodziły do niego tylko strzępki słów. W pewnym momencie zdał sobie sprawę z tego, że tańczy z Lisą i nie poświęcił jej jeszcze ani sekundy. Uśmiechnął się do niej i zaczął patrzyć na nią zamiast na Madison tańczącą nieopodal. Najwidoczniej ucieszyło to Lisę, bo uśmiechnęła się do niego nieco nieśmiało.

- Jak tam się bawisz? – zapytał przybliżając się do jej ucha.

- W miarę dobrze – odparła.

W tym momencie zespół zaczął śpiewać swoją ostatnią piosenkę. Zwolnili tępo i zaczęli grać wolną balladę. Nieco monotonną, bo niektórzy od razu zrezygnowali z tańca. Jednak Lisa najwidoczniej chciała zostać na parkiecie. Braianowi było głupio odmawiać jej tańca, na dobrą sprawę nie przetańczył z nią nawet jednego kawałka. Dziewczyna położyła mu nieśmiało rękę na ramieniu, drugą trzymała jego dłoń. Kołysali się wolno na boki. Madison oplotła dłonie wokół szyi Dave’a i starała się nie patrzeć mu w oczy, a zerkać mu przez ramię. Jednak nie na długo jej to się udało. Te łagodne spojrzenie i ciemnobrązowe oczy przyciągały jej wzrok jak najsilniejsze magnesy. Nie mogła oprzeć się ich urokowi. Zatapiała się w nich jak we śnie za każdym razem gdy ich spojrzenia się spotkały. Nie umiała tego logicznie wytłumaczyć. Jednak czuła, że to coś silnego i wiedziała, że on czuje to samo, a może nawet coś więcej.

Gdy ostatni zespół zszedł ze sceny wszyscy nagrodzili ich brawami. Braian podziękował Lisie za taniec i podszedł do Madison i ucałował ją czule na oczach Dave’a, który odwrócił wzrok i zamknął na chwilę oczy tak jakby chcąc wymazać sobie ten obraz z pamięci.

- Co tam Dave? Źle się czujesz? A może masz niestrawność? – zapytał uszczypliwie widząc reakcję chłopaka.

- Nie to nie jest niestrawność – odpowiedział - „raczej uczulenie na ciebie” – pomyślał – Madie dzięki za taniec, było miło – uśmiechnął się przez ramię odchodząc w stronę Lisy.

Gdy tylko zespół opuścił scenę wszedł na nią prowadzący bal. Zaprosił wszystkich do stołów na kolejne dania i przekąski.

Madison usiadła naprzeciwko Michaela. Braian usiadł jak zawsze obok niej. Wrócili także zbłąkani zakochani, czyli Kyle i Chelsea. Wszyscy byli w dobrych humorach, a podane sałatki były rajem dla podniebienia. Idealnie doprawione potrawy wprawiały w zachwyt nad kunsztem kucharzy. Gdy tylko skończyli jeść Madison zaczęła szybciej oddychać. Wiedziała co nastąpi za moment. Ich plan wymagał rozpoczęcia. Czekała tylko na to, aż Rebecka wstanie od stołu i pójdzie w stronę toalety. Minęło kilka dobrych minut, wszyscy śmiali się i rozmawiali, jednak dla Madison przychodziło to z trudem. Całą swoją uwagę skupiła na wiedźmie, która najwidoczniej nie miała zamiaru opuszczać sali. Jednak w pewnej chwili nachyliła się nad uchem partnera, a następnie wstała od stołu. Madison odwróciła wzrok, a by ta nie spostrzegła, że patrzy na nią. Nachyliła się w stronę Braiana i zaczęła się do niego uśmiechać. Następnie wzięła do ręki widelec i postukała nim lekko w stół. Michael od razu zwrócił uwagę na ten szczegół, Grace i Dave tak samo.

 „Czas zaczynać” – pomyślało każde z osobna.

Madison wstała od stołu. Spojrzała na każdego z przyjaciół, a w szczególności na Lilly. Za nią ruszył Braian. Razem poszli w stronę toalet. Braian do męskiej, a Madison do żeńskiej. Przed wejściem puściła sygnał komórką do Sharon. Gdy tylko znalazła się w środku pomieszczenia przebiegł po niej zimny dreszcz. W łazience oprócz niej i Rebecki, której nie było widać, była jakaś dziewczyna myjąca ręce. Jednak ta po chwili opuściła toaletę. W tej samej chwili rozległ się dźwięk dzwonka.

- Hej Sharon! – odebrała umówiony telefon i przystąpiła do wykonywania planu. Wiedziała, że jej głos musi być jak najbardziej wiarygodny i choć ciężko było jej opanować drżenie udało się – Tak wszyscy się dobrze bawimy. Co? … A Lilly…Lilly też znakomicie się bawi. Na szczęście nic nie pamięta z tamtego feralnego dnia. A Michael to wspaniały chłopak, myślę, że przy nim zapomni całkowicie o Drake’u. Braian siedzi przy stole, ja jestem w toalecie… - odczekała chwilę – A Grace też super. I ma cudowną fryzurę, która jest twoją zasługą z tego co wiem – zaśmiała się lekko aby wszystko było wiarygodne – Dobra to pa, trzymaj się.

Zakończyła rozmowę, telefon wsadziła do torebki i z uginającymi się od strachu nogami poszła do wolnej kabiny. Odczekała chwilę, słyszała jak ktoś obok otwiera drzwi, a następnie wychodzi z łazienki.

- Ufff…- odetchnęła cicho. Plan wypalił, a Rebecka połknęła haczyk.

Rebecca opuściła toaletę i skierowała swe kroki do szatni. Gdy znalazła się już w ustronnym miejscu wyjęła komórkę i wybrała pozycję „Drake”. Po kilku sygnałach usłyszała niezadowolony głos:

- Co tam? Powiedzmy, że jestem zajęty jedzeniem i nie…nie jest to twoja służąca.

- Drake nie mam czasu na żarty. Uwiń się z tym i przyjeżdżaj tu jak najszybciej. Twoja Lilly nic nie pamięta – złapała się za czoło – Że ja na to nie wpadłam…oni rzucili na nią zaklęcie zapomnienia. Nasz plan jest aktualny. Ubierz się jakoś…elegancko i przybywaj.

Usłyszała szyderczy śmiech w słuchawce, a po chwili:

- Będę i przyprowadzę kogoś jeszcze. A więc w  kontakcie – rozłączył się.

Madison opuściła łazienkę. Razem z Braianem szybkim krokiem podążyli w stronę sali. Kiwnęli głową w stronę Dave’a, Michaela i Grace. Z ich strony jak na razie wszystko było załatwione, teraz tylko musieli czekać na ruch ze strony Rebecki i Drake’a. Michael wyjął telefon i napisał krótkiego smsa do Conora, który siedział zaczajony w samochodzie na parkingu. Byli gotowi. Plan był obmyślony w najdrobniejszym szczególe, wszystko musiało się udać.

Po upływie dziesięciu minut Rebecka wróciła na salę. Obserwujący ją niepozornie Michael widział jak spojrzała kontem oka na ich stolik z wrednym uśmiechem. Wiedział już, że złapała przynętę. Teraz tylko trzeba było czekać. Gdy Grace i Sahen wstali od stolika aby zatańczyć, Lilly otrzymała smsa. Odczytała go i zmarszczyła brwi. Madison badawczo spojrzała na przyjaciółkę. Nie wiedziała co to była za wiadomość, ale coś wewnętrznie jej podpowiadało, że była ona od Drake’a.

- Coś się stało? – zapytał Michael.

- Em…nie. Mama pyta jak się bawię – kłamała i nie wychodziło jej to zbyt dobrze. Braian wsłuchał się w jej tętno. Wyraźnie przyspieszyło, miał dowód, więcej nie potrzebowali.

- Aha – odparł patrząc w stronę Braiana, który lekko pokiwał głowa na boki. Wszystko było już jasne.

- Pójdę do toalety – powiedziała i wstała od stolika.

Madison chciała ruszyć za nią jednak Braian ją zatrzymał. Uważał, że puszczenie jej tam byłoby niebezpieczne. Wstał i pociągnął lekko Madison za rękę. Ruszyli szybkim krokiem w stronę parkietu, wyprzedzając Lilly. Dotarli do tańczącej Grace i Sahne’a. Braian ruchem oczu dał siostrze znak, aby ta poszła za wychodząca właśnie z sali Lilly. Grace kiwnęła głową i szepnęła coś na ucho dla Shane z niewinnym uśmieszkiem. Chłopak nieco zdezorientowany został sam na parkiecie. Madison przyłączyła się do niego i zaczęli tańczyć. Braian uśmiechnął się do nich i poszedł do stolika, a następnie usiadł obok Michaela na miejscu Lilly. Ten pokazał mu od razu smsa od Conora : „On tu już jest” – brzmiała wiadomość.

Lilly pokierowała swe kroki najpierw do szatni, a następnie na dziedziniec szkoły. Grace śledziła ją. Jednak nie wyszła za nią. Stała zaczajona przy drzwiach frontowych. Widziała jak przyjaciółka stoi na środku dziedzińca, a następnie idzie w kierunku bramy.

Lilly nieco niepewnym krokiem podążała w stronę metalowej bramy szkoły. Zatrzymała się tuż przed nią. Rozglądnęła się, a po chwili ujrzała jego. Tego o którym starała się zapomnieć. Był w czarnym garniturze i białej koszuli. Pod szyją miał zawiązaną czarną muszkę. Włosy schludnie zaczesane do tyłu. Z lekkim uśmiechem zbliżył się do niej. Stanął przed nią i przywitał ją delikatnym pocałunkiem w policzek.

- Witaj – powiedział jak zawsze uwodzicielskim tonem.

Chciała coś powiedzieć jednak zaschło jej w gardle. Tyle miała mu do zarzucenia. Nie raz układała sobie w głowie to co mu ma powiedzieć jednak teraz nic nie pamiętała. Działał na nią tak mocno, że zapominała o wszystkim.

- Wyglądasz pięknie – popatrzył jej w oczy – Szkoda, że to nie ja ci towarzysze na tym balu.

- Dlaczego przyszedłeś? I skąd wiedziałeś, że tu jestem?

- Moja znajoma uczy się w tej szkole. Kojarzy cię, więc zapytałem ją czy jesteś. Nie mogłem sobie odpuścić zobaczenia cię.

- Ale mogłeś sobie odpuścić wtedy jak mnie zostawiłeś?

- Byłem głupcem – przełknął ślinę i zrobił smutną minę – Nawet nie wiesz jak żałuję, że wtedy nie potoczyło się inaczej – uśmiechnął się z nutką tajemniczości – przejdziemy się kawałek?

- Właściwie to muszę już wracać – wskazała palcem za siebie na budynek.

- Nie zajmę ci dużo czasu, tylko kilka minut.

Lilly pokiwała głową i ruszyli wolnym krokiem w stronę parkingu. Grace wybiegła na schody szkoły. Wyjęła pospiesznie telefon i zadzwoniła do Braiana:

- Poszła z nim, idę za nimi.

-Nie! – usłyszała w słuchawce – Conor ją przejmie, ciebie Drake może wyczuć.

Syknęła pod nosem ze złości. Bala się o Lilly, ale musiała trzymać się wyznaczonego planu, aby nic nie zwiodło.

Braian z Michaelem ruszyli zza stołu. Braian dał znak Madison aby ta zabawiała dalej Shane’a. Dave miał obserwować Rebeckę, która wyszła na parkiet ze swoim partnerem i jak gdyby nigdy nic tańczyła beztrosko. Musiał mieć ja na oku gdyby chciała wykręcić jakiś numer. Tylko on miał szansę ją powstrzymać, a w razie potrzeby zatrzymać.

Michael i Braian dołączyli do stojącej przed szkołą Grace, która bardzo się niecierpliwiła.

Conor śledził Drake’a i Lilly, którzy zaszli w najciemniejszy i najodleglejszy zakamarek wielkiego szkolnego parkingu. Jego końce sięgały prawie lasu, który zaczynał się tuż za ich szkołą. Gdy tylko się zatrzymali Conor uklęknął za jednym z samochodów. Z tej pozycji miał idealną widoczność.

Drake przysunął się do Lilly i wziął ją za dłonie, które były wilgotne. Dziewczyna najwidoczniej się stresowała. W jego obecności nie umiała nad sobą panować. Czuła jakby jego bliskość blokowała w niej wszelkie hamulce. Nie była pewna swoich decyzji, nie myślała przy nim jasno, a to ją zawsze lekko przerażało, a dziś zdała sobie z tego sprawę dosadnie.

- Przestań – powiedziała jakby otrząsając się z transu – Już nie jestem tak naiwna. Choć to trudne, bo chyba nadal jestem w tobie zakochana, to myślę, że masz na mnie zły wpływ. Teraz to widzę, sama nie wiem dlaczego.

Nieco zdziwiony jej wypowiedzią stracił grunt pod nogami. Wiedział, że musi szybko coś wymyślić aby ją omotać, jednak nic mu nie przychodziło do głowy. Miał też dość działania pod dyktando Rebecki. Nie chciał już dalej bawić się w te durne podchody z głupią dziewuchą, skoro miał przy sobie Jeniffer i mógł robić co chce. Od dziś nie był już zdany tylko na siebie i na łaskę czarownicy.

- Wiesz co…może to i dobrze – jego twarz nagle przybrała złowieszczy wyraz – mam też już ciebie dość.

Lilly otworzyła usta ze zdziwienia i zrobiła krok w tył.

- Wiesz jak cholernie ciężko było udawać, że mnie coś obchodzisz? Że coś dla mnie znaczysz?

- Co ty mówisz?

- Dobrze słyszysz głupiutka Lilly - zadrwił- Mam dość gierek. Zrobię to po swojemu i zakończę to co powinno być dawno zakończone – wyciągnął w jej kierunku rękę, ale poczuł jak promienisty ból przeszywa mu bark. Spojrzał na ramię i zobaczył tkwiący w nim cienki kołek.

Syknął z bólu i przyciągnął Lilly błyskawicznie do siebie, zakrywając się nią

- Kto tu jest? – ryknął wściekle.

Zza samochodu wyszedł Conor ze specjalnym pistoletem w ręku. Szedł odważnym krokiem w stronę wampira.

- Puść ją! – usłyszał znajomy głos. Był to Braian, który biegł w ich stronę.

Oszołomiona Lilly szarpała się z Drake’iem jednak bez skutku. Jego uścisk był zbyt silny.

Drake’a i Conora dzieliło kilka metrów. Braian stał obok łowcy i miał ochotę rozszarpać dawnego przyjaciela, jednak obiecał, że ocali Lilly.

Drake cofnął się kilka kroków. Spojrzał w lewą stronę i uśmiechnął się zwycięsko. Zza samochodów wyłoniła się czerwono-włosa wampirzyca. Najwyraźniej w bardzo dobrym humorze, bo uśmiechała się diabelsko.

- Nie macie szans – powiedziała stojąc za samochodem – Wycofajcie się, albo wszyscy zginiecie.

- Nie bądź tego taka pewna żmijo – krzyknął Conor.

Jeniffer chciała już błyskawicznie przemieścić się w stronę łowcy, jednak poczuła piekący ból w okolicach klatki. Coś od środka jakby ją mroziło i rozpalało jednocześnie. Czuła jak siły uchodzą z jej ciała. Spojrzała na zaskoczonego Drake’a i upadła na ziemię.

- Nie! – krzyknął Drake i spojrzał na jej ciało. W jej plecach tkwiła strzała.

W tym momencie spostrzegł pędzącego na niego Braiana. Wiedział, że jest szybszy, ściskając Lilly użył wszystkich swoich mocy i uciekł z nią z miejsca w  jednej sekundzie. Braian nie miał z nim szans. Pobiegł za nim w kierunku lasu jednak nie miał nawet czego tropić. Drake przemieszczał się tak szybko, że jego woń znikała momentalnie.

Michael zeskoczył z parkanu z kuszą w ręku. To on strzelił do Jeniffer.

- Uciekł – powiedział Conor.

Michael cisnął ze złości kuszą w ziemię.

- Spokojnie, bo zepsujesz mój sprzęt – rzekł Conor i podniósł broń.

Braian znalazł się obok nich.

- Nic z tego, jest za szybki.

- I ma Lilly – dopowiedział z niesmakiem i złością Michael.
- Wracajcie na bal i zawiadomcie resztę - polecił Conor - Ja zajmę się tą wywłoką - skinął głową w kierunku ciała Jeniffer.