Nieuniknione Przeznaczenie: Rozdział VIII (cz.I)

Info: Zanim nowy rozdział małe info.Dodaję tylko I część rozdziału, bo jest on dość długi.Myślę,że zakończenie I części jest dość interesujące i będziecie ciekawi co dalej wydarzy się w tym rozdziale.II część jest już ukończona,więc dodam ją jak pojawią się wasze opinie na temat tej części :) Dziękuję serdecznie,za każdą miłą opinię.Wasze komentarze są dla mnie motywacją do dalszego pisania, a także niezbędną oceną,której potrzebuję,by wiedzieć czy to co piszę jest dla was interesujące :) Zachęcam także do zaglądania na profile bohaterów opowiadania:) Pozdrawiam V. 

Rozdział VIII: Spotkanie po latach

CZĘŚĆ I :

Poranek był mglisty.Było wilgotno i chłodno.Wiatr był lekki i nie przeganiał ciężkich,szarych chmur które kłębiły się na całym niebie przysłaniając całkowicie budzące się słońce.

Choć była to sobota i było jeszcze wcześnie niektórzy nie mogli spać. 

W domu Wels'ów to Sharon wstawała zawsze jako pierwsza,aby przygotować śniadanie.Dziś było inaczej...

W pokoju który był bardzo ciemny i ponury ,sam w sobie ,dziś było jeszcze bardziej mrocznie.Nie docierał tu bowiem z powodu pogody żaden promień słońca,który mógłby choć trochę rozświetlić ciemną aurę.Ściany były pomalowane na ciemno-brązowy kolor.Łóżko które stało z prawej strony pokoju,było zrobione z ciemnego drewna,była na nim pościel w prawie takim samym kolorze.Po lewej stronie był duży regał,zaś na przeciwległej ścinie od drzwi do pokoju było duże okno z ciężką zasłoną w bordowym kolorze.

Przy oknie stał Braian.Z założonymi rękoma spoglądał przez okno. Był w samych spodniach.Miał nagi tors.Jego muskularne ciało było potężne, spływały po nim kropelki wody gdyż wyszedł on przed chwilą spod prysznica i nie wytarł się dokładnie.Coś mu nie dawało spokoju, nie wiedział dokładnie co.Ale czuł,że nie wydarzy się nic dobrego.

-Braian już wstałeś? - dobiegł głos zza uchylających się drzwi.Była to Sharon

-Jak widzisz siostro - odpowiedział nie odwracajac się do niej

-Zaraz zrobię ci śniadanie.Na co masz ochotę?

-Jest mi to obojętne - odparł chłodno

Sharon która była jeszcze w szlafroku powędrowała do kuchni. Zaczęła się po niej krzątać,a za niedługo na dół zeszła Grace.

-Cześć,ty już na nooogach - mówiła ziewając i przeciągając się

-Tak,siadaj zaraz podaję śniadanie

-Mniamm, co tak ładnie pachnie? 

-Jajecznica na boczku

-Ty to umiesz zadowolić ludzkie podniebienie

-Nie tylko ludzkie - zaśmiała się Sharon nakładając na talerz jajecznicę - Smacznego -dodała

-Dziękuję i wzajemnie. A gdzie Braian?

-Nie wiem.Mówiłam mu ,że będę robić śniadanie.Ale on nadal jest w swoim pokoju. Braian!!! - zawołała go

 Po chwili Braian wchodził już do kuchni. Usiadł przy stole i zaczął jeść.

-Smacznego - powiedziała Grace zerkając na brata

-Wzajemnie - odpowiedział zerkając przez sekundę kontem oka w jej stronę

  

Jedli w milczeniu.Gdy skończyli Sharon wzięła się za zmywanie.Grace poszła do salonu i właczyła telewizor.Braian natomiast powędrował z powrotem do swojego pokoju. Coś go gryzło.Był niespokojny.Nie mógł usiedzieć w miejscu.

-Sharon co się z nim dzieje?- zapytała szeptem wchodząc do kuchni Grace z pilotem w reku

-Nie wiem.Sama się o niego martwię.Ale nie wiem jak mu pomóc, bo nie wiem w czym problem

-Dlaczego on musi być taki... taki zamknięty w sobie.Nikogo do siebie nie dopuszcza.Jest zły na cały świat.

-Grace on już taki jest.Dużo przeszedł w swoim życiu

-Ale to nie tłumaczy go z tego,że jest oziębły i wredny dla wszystkich,bo my nie jesteśmy winne krzywd jakie go spotkały.

-Musimy go zrozumieć,choć nie jest to łatwe.

Grace tylko machnęła ręką i poszła do pokoju oglądać telewizję.

W tym samym czasie : 

Madison właśnie wstawała z łóżka.Leniwie przeciągała się idąc do okna aby odsłonić zasłonki i rolety.Gdy to zrobiła rozglądnęła się po okolicy

-Ale brzydka pogoda - wymamrotała sama do siebie

Wolnym krokiem powlokła się do łazienki.Po kilku minutach wyszła z niej i zeszła do kuchni.Jednak nikogo tam nie było.

-O nie ... nie ma mamy... - westchnęła - no nic trzeba sobie zrobić coś samemu do zjedzenia

Wyjęła z lodówki sok pomarańczowy i Nutellę. Gdy zjadła już kanapki.Poszła do swojego pokoju i wzięła laptopa.Włączyła jedną ze swoich ulubionych piosenek i zalogowała się na facebooka. Siedziała przez chwilkę przy laptopie gdy usłyszała dzwonek do drzwi.

-"A kto to może być tak wcześnie "- pomyślała i zerknęła na zegarek.Była 9.30

Szybkim krokiem zeszła po schodach.Gdy zerknęła przez wizjer osłupiała.Był to Drake.

-"Co on to robi" - pomyślała

Otworzyła drzwi:

-Witaj ... - powiedział zaglądając na nią

-Hej...Co ty tu tak właściwie robisz? - zapytała przez lekko uchylone drzwi

-Pomyślałem,że powinienem cię przeprosić za to,że tak wypytywałem twoją koleżankę

-Okej,nic się nie stało,przepraszałeś już wczoraj.Ale skąd ty znałeś mój adres?

-Wiedziałem,ze mieszkasz na tym osiedlu,bo wczoraj mi o tym mówiłyście.Zapytałem jakąś panią o państwa Dowell'ów, a ona mi wskazała ten dom - odpowiedział uśmiechając się lekko

-Aha... 

-Wpuścisz mnie? - zapytał

-Yyy... to znaczy, ja tak właściwie to mam parę rzeczy do zrobienia i....

Zaśmiał się lekko i powiedział:

-Spławiasz mnie prawda?

-Drake to nie tak ja ...

-Ok rozumiem.Nie znasz mnie.Nie będę się już ci narzucał - powiedział ze smutną miną i spojrzał jej prosto w oczy,nastepnie się odwrócił i chciał już iść

-Zaczekaj... - Madison otworzyła szerzej drzwi.On odwrócił się szybkim ruchem i spojrzał na nią - może jednak znajdę chwilkę czasu dla ciebie 

-Czyli mogę wejść? 

-Tak możesz, zapraszam - powiedziała,choć czuła się trochę skrępowana tą sytuacją

-Dzięki - przekroczył próg i uśmiechnął się pod nosem - Nie musisz się mnie bać,nie jestem żadnym psychopatą - mówił patrząc na nią

-Mam nadzieję - powiedziała zamykając za nim drzwi

Drake stał w korytarzu i rozglądał się wokoło

-Ładny dom - stwierdził po chwili

-Dzięki... Napijesz się czegoś?

-Nie dziękuję.  - Powiedział wędrując do salonu.Usiadł na kanapie. Madison usiadła na fotelu ktory stał nieopodal -Jesteś zdenerwowana . -stwierdził

-Wydaje ci się , poprostu to trochę niezreczna sytuacja i...

-Dlaczego?

-No bo wiesz nie znam cię i ...

-Ale możesz poznać - uśmiechnął się  - pytaj o co chcesz,a ja postaram ci się odpowiedzieć

Madison uśmiechnęła się do niego.Ale miała kompletną pustkę w głowie.Nie wiedziała o co zapytać ani co może powiedzieć.

-To co chcesz wiedzieć o mnie najpierw? - zapytał opierając łokieć o bok kanapy,podpierając dłonią podbródek i nachylając w stronę Madison.Patrzył teraz na nią swoimi czarująco pięknymi oczami

Madison wzięła głęboki wdech i zapytała:

-Mieszkasz tu?

-Tak,ale nie na tym osiedlu i trochę nie w tej części Berkeley.Ale w tym samym mieście - uśmiechnął się szeroko

-Aha ok. A ile masz lat?

-24 

-Aha - pokiwała głową Madie

-A ty? -zapytał

-17.

Zaśmiał sie lekko i spuścił głowę.

-Co jest? -zapytała Madison

-Nic. Tylko przypomniałem sobie jak było być nastolatkiem.

-To znaczy ,że lubiłeś tamten okres tak?

-Haha - zaśmiał się kpiarsko - niekoniecznie

-Dlaczego?

-To długa historia - powiedział

Nagle zadzwonił dzwonek.

-Pójdę otworzyć - powiedziała Madie i poszła do drzwi.Zaglądnęla przez wizjer.Była to Grace

-Hej Madison, przyszłam żeby porozmawiać o wczorajszej sytuacji z Chelsea.No wiesz co dalej z Shane'm, bo ...- urwała i wzięła głęboki wdech - masz gościa,ktoś u ciebie jest prawda ? - zapytała z lekko zmarszczonymi brwiami

-Tak,jest ktoś u mnie

-Madison ja coś wyczuwam i.... i to nie jest fajne .... - mówiła jakby przerażona

-Grace co ty odwalasz, co się dzieje? - zapytała szeptem Madison lekko zdenerwowana

-Ten człowiek który jest u ciebie, on on jest....

-Witam - dobiegł głos z korytarza, Drake stał na środku z założonymi rękoma i uśmiechał się kpiarsko

-Emmm... poznajcie się, to jest Grace moja przyjaciółka ,a to Drake -nic innego Madison nie przyszło do głowy,jak tylko przedstawić ich sobie

-Witaj Grace - rzekł aksamitnym głosem

-Nie powinnaś Madie, nie powinnaś go była wpuszczać - mówila jak zahipnotyzowana Grace

-Grace co ty pleciesz,przestań - syknęła Madison - Przepraszam Drake ona ma tak czasami,że...

-Nic nie szkodzi,rozumiem ją doskonale

Grace stała jak wryta i patrzyła na Drake z szeroko otwartymi oczami.Madison nie wiedział co robić i co myśleć o tej całej sytuacji.Chwile milczenia przerwała Grace

-Ja ... ja powinnam iść, ale nie chcę cię zostawiać tu... tu.... z nim samej

-Grace o co chodzi czy wy się znacie? - zwróciła się do nich obojga

-My skądże - odparł Drake - prawda Grace,nie znasz mnie

-Ty... kłamiesz! - powiedziała głośno

Drake otworzył szerzej oczy.Był zszokowany reakcją Grace, wydawało się,że oczekiwał ,że dziewczyna odpowie co innego i przyzna mu rację

-Co??? - zapytała z niedowierzaniem w głosie Madison

-Madison uważaj na niego, nie wiem skąd znam te oczy ale je znam, a on nie powinien tu być

-Skończ ! - syknął Drake i  zrobił krok ku Madison i stojącej w drzwiach Grace

-Co tu sie dzieje ? Kim ty jesteś? - pytała Madison

-To nie jest ważne kim Madison, twoja przyjaciółka chyba źle się czuje ,bo plecie od rzeczy

-Nie czuję się źle.To ty łżesz! 

-Zamknij się !  - wycedził

Madison była przerażona tą sytuacja ,nie wiedziała co się tu dzieje.

-Co tu się dzieje?-pytała

-Nie chcesz wiedzieć Madison. To nie twoja sprawa.Prawda Grace?

-Właśnie ,że teraz już jej. A ty pożałujesz,że tu się zjawiłeś kimkolwiek jesteś!- Powiedziała robiąc krok w tył i odwracając głowę w stronę swojego domu - Braian !!!!! - krzyknęła dość potężnym głosem

W tym samym czasie: 

Braian siedział w swoim pokoju na łóżku z albumem w ręku.

-Braian!!! - usłyszał dobiegający z zewnątrz głos

-To Grace - powiedział podnosząc głowę.Rzucił albumem i szybko zbiegł na dół

-Sharon gdzie  Grace? 

-Poszła do Madison  - powiedziała wybiegając z salonu 

Oboje bardzo szybko wybiegli z domu i w jednej chwili znaleźli się koło Grace

-Grace co się stało? - powiedziała Sharon kładąc rękę na jej ramieniu

Braian spojrzał w głąb domu.Zobaczył męską sylwetkę stojącą w korytarzu

-Drake .... - syknął zaciskając dłonie w pięści

-O nie .... - powiedziała Sharon patrząc w stronę mężczyzny

-Witaj przyjacielu... - szyderczym głosem odpowiedział Drake