Rozdział XXVIII część II

INFO: Wiem, że długo nie wstawiałam rozdziału. Nie będę już tłumaczyć czym było to spowodowane, bo Ci co chcieli wcześniejszą notkę z wyjaśnieniem przeczytali. Mam nadzieję, że rozdział będzie się podobał. Jestem ciekawa waszych opinii i tego ile osób zostało z moim opowiadaniem. W następnym rozdziale już teraz obiecuję duuuużo akcji. Kiedy on się pojawi? Nie wiem, ale obiecuję, że postaram się aby była to krótka przerwa. Pozdrawiam i życzę miłego czytania.
PS: Jak podoba wam się nowy wygląd bloga? Nagłówek? Kolorystyka? U mnie wszystko wygląda ok, nic się nie rozjeżdża itd. jestem ciekawa czy u was też wszystko gra. Kolory może mogą mieć inną barwę, bo to zależy od urządzenia, bo np. u mnie na laptopie są inne, a na tablecie inne, w sensie mają trochę inny odcień :) Dodatkowo nie trzeba będzie już szukać rozdziałów w archiwum bloga, gdyż dodałam spis rozdziałów w bocznej kolumnie :)

Rozdział XXVIII: Przebudzenie część II

Wysiadł z taksówki. Wbiegł po schodach na dziedziniec szpitala. Pospiesznym krokiem udał się do wejścia. Automatyczne drzwi nie zdążyły się przed nim całkowicie otworzyć, a on wpakował się do środka. Czym prędzej podążył do punktu informacji, gdyż nie widział nikogo znajomego na poczekalni więc uznał, że wszyscy są pod jakąś salą.

– Dobry wieczór chciałbym dowiedzieć się w jakiej sali znajduje się Sharon Wels. Przywieziono ją z wypadku samochodowego.

Szczupła blondynka w okularach zmierzyła go wzrokiem marszcząc brwi.

– Jest Pan z rodziny?

– Em… tak jakby.- Zastanowił się przez chwilę nad tym co ma następnie powiedzieć. – Jestem chłopakiem jej siostry.

Rejestratorka wpisała podane wcześniej nazwisko do komputera.

– Przykro mi, ale nikogo takiego tutaj nie przywieziono. Może trafiła do innego szpitala.

Shane otworzył usta jakby chciał coś powiedzieć, jednak był to raczej odruch niedowierzania. Przecież ten szpital był jedyny w okolicy. Następny był oddalony o dobrych parę kilometrów. Po głowie zaczęły mu krążyć różne myśli. Może siostra Grace miała wypadek w innym mieście, może nawet w innym stanie. Tego nie wiedział i nie mógł się dowiedzieć, bo Grace nie odbierała od niego telefonów. Miał już odejść od stanowiska z informacją, ale zawrócił w półkroku.

– A czy mogłaby mi Pani powiedzieć, czy pracuje tu pani doktor o nazwisku Cross?

– Tak…a dlaczego Pan pyta?

– Nieważne. Dziękuję.

Odszedł szybkim krokiem w stronę wyjścia. Teraz już nie wiedział co myśleć. – Skoro siostra Grace miała leżeć w szpitalu w którym pracuje matka Dave’a, to dlaczego jej tu nie ma?– To zaprzątało mu głowę.  Nie mógł pozbierać myśli. Nie rozumiał dlaczego został okłamany. Nie przychodziło mu do głowy, co mogło być powodem ich kłamstwa.

Wyszedł na powietrze. Wziął parę głębokich wdechów i wyjął komórkę. Łudził się, że tym razem Grace być może odbierze. Jednak ponownie zgłosiła się automatyczna sekretarka. Zadzwonił po taksówkę. Czekając na nią przemierzał chodnik w tą i z powrotem. Poczuł zimne kropelki, spadające z nieba, na swojej twarzy. Zaczęło padać. Obstawił kołnierzyk jesionki i włożył ręce do kieszeni. Po chwili podjechała taryfa.

– Dobry wieczór. Poproszę na Bancroft Way. Numer domu 1739.

Musiał sprawdzić czy Grace jest u siebie, chciał poznać prawdę. Nie rozumiał dlaczego go okłamała i dlaczego nie odbiera telefonów.

~~~*~~~

Chłodne powietrze powodowało u niej dreszcze. Cała się trzęsła. Palce jej zesztywniały z zimna. Pocierała dłonie o siebie, aby choć trochę je rozgrzać. To jednak było jej najmniejszym zmartwieniem. Nie wiedziała czy dożyje rana, ale nie z powodu zimna. Wiedziała doskonale, że Drake nie ma przyjaznych zamiarów. Teraz gdy poznała całą prawdę o tym kim jest, bała się jeszcze bardziej. Nie mogła nadal uwierzyć w jego słowa. Nie umiała sobie tego przetłumaczyć. Jak w jej prawdziwym, realistycznym świecie, mogą istnieć wampiry? Przecież te występowały tylko w filmach. Pamiętała doskonale jak jeszcze parę dni temu oglądała premierę nowego sezonu jej ulubionego serialu z wampirami w roli głównej. Nie raz wyobrażała sobie jak mogłoby to być gdyby w jej świecie pojawił się wampir. Jednak wtedy w głowie snuła zupełnie inną historię. Nie myślała wtedy, że owy wampir będzie chciał pozbawić ją życia, a także zabić jej przyjaciół. Myślała o nim raczej jak o romantycznym kochanku, skrywającym tajemnicę. Te marzenia odbiegały od sytuacji, w której się znajdowała. Cieszyła się teraz każda minutą samotności. Nie było bowiem z nią Drake’a. Wyszedł kilka minut temu i jeszcze nie wrócił. Choć bała się robić cokolwiek spróbowała wstać. Opierając się o ścianę podniosła się z podłogi. Jej nogi zatrzęsły się i ugięły przez co straciła równowagę, ale nie upadła. Zachwiała się, podtrzymując się nadal jedną ręką ściany. Przez kilka chwil stała w miejscu. Niepewnym krokiem ruszyła w stronę stolika, na którym stała lampa naftowa. Podniosła ją za cienki, metalowy uchwyt, a następnie wyciągnęła rękę przed siebie aby oświetlić sobie drogę. Wszędzie panował brud. Widać było, że dawno tu nikt nie mieszkał. Zastanawiało ją tylko skąd Drake wiedział o opuszczonej chacie w środku lasu. Czy ona była jego? Czy może trafił na nią przypadkiem? – to zaprzątało jej głowę. Podeszła do drzwi. Chwyciła za klamkę i pociągnęła ją w dół, przymykając oczy ze strachu.  Drzwi się otworzyły. Popchnęła je lekko w przód. Wyszła na malutki, ciemny korytarz. Oświetliła go po kolei z każdej strony. Na trzech ścianach były drzwi. Jedne uchylone. Zajrzała przez nie. Była za nimi zakurzona kuchnia. Wycofała się. Pociągnęła za drugie. Tam znajdowała się łazienka, choć trudno było tak nazwać to miejsce. Żeliwna, zardzewiała, brudna wanna i coś na podobę toalety nie przypominało dzisiejszych łazienek. Stąd wyszła jeszcze szybciej niż z poprzedniego pomieszczenia. Czas przyszedł na ostatnie drzwi. Pociągnęła za klamkę. Otworzyły się i wyszła na zewnątrz. Stała teraz na małym ganku. Deski skrzypiały pod jej stopami. Rozglądnęła się na boki. Panowała kompletna ciemność. Parę metrów od chatki rozciągał się las. Tylko niewielka polanka dzieliła ja od gęstych drzew. Konary drzew szumiały poruszane wiatrem, co potęgowało w niej jeszcze większy strach. Przygryzła dolną wargę, zmrużyła oczy, po chwili je otworzyła i ruszyła do przodu. Pod gołymi stopami czuła zimną, mokrą trawę. Padał deszcz. Zaczęła biec, najpierw wolno, potem coraz szybciej. Po chwili lampa naftowa zgasła. Wiatr i dostające się do środka kropelki wody zrobiły swoje. Cisnęła nią w bok. Biegła dalej. Zbliżała się do drzew. Nagle usłyszała, że się w nich coś poruszyło. Zatrzymała się, zrobiła kilka kroków w tył. Próbowała wytężyć wzrok. Teraz jedynym źródłem światła był jasny księżyc, który przykrywały co chwila chmury deszczowe.  Zobaczyła ciemną sylwetkę zbliżającą się do niej. Gdy tylko postać wyszła z gąszczu drzew, zdała sobie sprawę z tego, że był to Drake.

– Nie, nie… - powiedziała do siebie i zaczęła biec w odwrotnym kierunku.

Nie trwało to długo. Zatrzymała się gwałtownie po kilku sekundach biegu. Drake stał przed nią. Z szyderczym uśmiechem zbliżył się do niej i ujął jej twarz w dłonie.

– Myślałaś, że uda Ci się uciec? – Popatrzył jej prosto w oczy – Zrobiłem to specjalnie. Chciałem Ci dać nadzieję na to, że możesz uciec. Chciałem żebyś myślała, że dasz radę się wydostać z tego…piekła.

– Zabij mnie! Przestań się nade mną znęcać! – rzuciła mu w twarz i odepchnęła od siebie.

W tym momencie Drake głośno się zaśmiał. Echo niosło jego głos. Poklaskał w dłonie.

– Brawo za odwagę. Ale niestety cię nie zabiję…zrobię coś gorszego. 

~~~*~~~

Nie chcąc czekać do rana i wzbudzać podejrzeń rodziców Lilly pożyczaniem rzeczy ich córki, której nie było, musieli wymyślić inny plan zdobycia jej osobistych rzeczy. Nie mogli włamać się przecież do domu Fillas’ów i wziąć czegoś z pokoju Lilly. Trzeba było więc włamać się tam gdzie takowa rzecz się znajdowała. Pozostała im więc tylko jedna opcja – szafka szkolna. Mogli teraz wrócić na zabawę i niepostrzeżenie zakraść się do szafek. Jednak ryzykowaliby tym, że zobaczy ich ktoś ze znajomych. Co byłoby gdyby przypadkiem spostrzegła ich Lisa lub Chelsea? Postanowili więc poczekać do końca zabawy i dopiero potem zjawić się w szkole. Siedzieli z grobowymi minami w salonie Wels’ów. Madison co chwila zerkała na Braiana i Dave’a. Widziała jak obaj ledwo wytrzymują w jednym pomieszczeniu. Dla Braiana przychodziło to z większym trudem, co nie było dla niej zdziwieniem. Sprawdzała też co jakiś czas komórkę, jednak tam nie było żadnej wiadomości od Michaela. Nagle z zamyślenia wyrwało ich pukanie do drzwi.

– No nie… – powiedział Braian wstając energicznie z miejsca.

– Co jest? – zapytała Madison, jednak ten nie mówiąc nic więcej poszedł otworzyć.

Po chwili usłyszeli z korytarza zaniepokojony i zdenerwowany głos Shane’a. Grace zerwała się na równe nogi.

– Braian czy jest Grace?

– Nie ma. Jest w szpitalu u siostry.

– W tym którym pracuje mama Dave’a?

– Tak, a co? Nie mam czasu. ­­– Chciał zamknąć drzwi, ale Shane przytrzymał je ręką.

– Nie kłam. Byłem tam. Nie przywieziono żadnej Sharon Wels! – W tej chwili nie czuł strachu, jak niegdyś przed Braianem. Chciał wiedzieć co się dzieje i dlaczego Grace go zwodzi. Nie myślał o tym czy brat ukochanej przyłoży mu w twarz, chciał dowiedzieć się prawdy za wszelka cenę.

Braian zacisnął pięść. Miał dość problemów. Nie potrzebował kolejnego, ani tłumaczenia się dla jakiegoś szczeniaka. Miał ochotę już go wygonić, ale poczuł rękę na swoim ramieniu. Była to Grace. Kiwnęła głową w tył, co wskazywało na to, że chce aby brat zostawił ją z Shane’em sam na sam.

– Grace co się dzieje?  Dlaczego mnie okłamaliście?

– Shane…Ja chciałabym Ci to wszystko wytłumaczyć…ale nie mogę. Naprawdę nie mogę…

– Myślałem, że to wszystko co jest między nami… – Popatrzył na nią i przeczesał sobie nerwowo włosy ręką. – Najwidoczniej się pomyliłem. – Słowa dziewczyny zraniły go. Poczuł się jak obcy, któremu nie można zaufać.

Grace chciała coś powiedzieć, zatrzymać go, ale nie wiedziała co mogłoby go zatrzymać. Wargi jej zadrżały, a w oczach stanęły łzy. Poczuła ukłucie w sercu. Bała się, że może go stracić, a tego by nie wytrzymała, gdyż był on jej oazą spokoju od wszystkich jej udręk. To przy nim czuła się zwyczajnie. Zapominała kim jest i jaką tajemnicę przed światem musi skrywać. Piętno,  które nosiła od dziecka na swoich barkach ulatywało przy jego obecności. A teraz mogła to wszystko stracić. Już chciała ruszyć za nim, jednak usłyszała cichy głos z głębi korytarza:

– Grace potrzebujemy cię tutaj – powiedziała Madison patrząc na przyjaciółkę ze smutkiem w oczach.

~~~*~~~

Otworzyła obolałe i ciężkie powieki. Jaskrawe, jasne światło poraziło jej źrenice. Chciała przysłonić oczy ręką, jednak nie mogła jej unieść. Coś ją trzymało. Przewróciła głowę na bok. Ponownie otworzyła oczy. Malował jej się niewyraźny obraz. Rozmyte linie powoli jednak stawały się coraz ostrzejsze. Jej ręka była przywiązana. Druga także. Chciała ruszyć nogami. Jednak i te były związane. Była zdziwiona, że jednym ruchem nie może zerwać pasów, które ją krępowały. Przecież zawsze miała na to siłę, była wampirem. Jednak teraz czuła się jak zwykły człowiek, który może mało zdziałać.

– Nareszcie się obudziłaś. – Usłyszała z prawej strony pomieszczenia i ujrzała w tej chwili męską sylwetkę. Przymrużyła oczy by lepiej ujrzeć twarz osobnika. Przez chwilę nie wiedziała kim on jest, jednak po krótkim zastanowieniu zdała sobie sprawę z tego, że już go widziała.

– To ty byłeś na parkingu! – powiedziała szarpiąc się z pasami, które ją krępowały.

W tej chwili usłyszała oklaski.

– Brawo! Jakaż ty spostrzegawcza. – Zadrwił stojąc nad nią.

– Czego chcesz? Niczego Ci nie powiem!

– Nie byłbym tego taki pewien. Otóż mam swoje sposoby na to by wydobyć z ciebie to co chcę. – Przyłożył wskazujący palec do swojej skroni – A nawet jeśli mi się to nie uda…to będę czerpał przyjemność ze sprawiania Ci bólu. 

Jennifer szarpnęła się jeszcze raz jednak nic to nie dało – pasy trzymały zbyt mocno, a ona była zbyt słaba, jednak nie wiedziała dlaczego.

– Co mi dałeś?! Dlaczego jestem taka słaba?!

– Otóż na strzale, która tkwiła w twojej klatce, była specjalna mikstura, która najpierw cię uśpiła, tak aby wszyscy myśleli, że jesteś martwa, a następnie osłabiła, abyś nie mogła mi uciec.

– Po co to? Nie mogłeś mnie zabić od razu?!

– To nie sprawiłoby mi tyle przyjemności. Poza tym jesteś moim punktem informacyjnym, ale i przynętą.

– Na kogo?

– Na Drake’a.

Jennifer zdała sobie sprawę z tego, że skoro ona jest jego przynętą, to dla Drake’a udało się uciec. Jednak nie rozumiała tego, jak ma być przynętą skoro wszyscy pomyśleli, że jest martwa.

– Nie rozumiem! Przed chwilą mówiłeś, że wszyscy myślą, że jestem martwa. Wiec jak mam być przynętą?

– Już w moim interesie leży to aby Drake dowiedział się, że jednak żyjesz. A reszta nie musi o tym wiedzieć.

Teraz już nie rozumiała niczego. Najpierw pomagał wrogom Drake’a, a teraz nie chce aby wiedzieli, że ma osobę dzięki której mogą go złapać.

– Widzę, że jesteś lekko zdezorientowana, pozwól że cię naprowadzę. – Założył ręce na klatce piersiowej. ­– Otóż pomagałem im dla własnej korzyści. Tak naprawdę od początku chciałem złapać Drake’a. Oni spadli mi z nieba.

Jennifer przymknęła oczy – nic nie rozumiała. Po chwili podniosła wzrok.

– Skoro i tak stąd nie wyjdę żywa. Oświeć mnie, bo nadal nie rozumiem, dlaczego tak bardzo chciałeś złapać akurat Drake’a.

– Dwa lata temu nie obchodziło mnie to czym zajmował się mój ojciec. Nie chciałem przejmować jego… - Zawahał się przez chwilę nad dobraniem słowa, po czym wycedził jakby z niechęcią: - Interesu. Ale pewnego dnia zgodziłem się zabrać z nim na jedną z wypraw, które sam tak zawsze nazywał. Kazał mi zostać w samochodzie. – Odszedł od stołu i stanął twarzą do ściany. Tępym wzrokiem patrzył na chłodny kolor farby. – Myślałem, że ten dzień zakończy się jak zwykle – ojciec wróci do domu, wypije szklankę whisky z lodem, będzie próbował mnie przekonać, że to co robi to także moje dziedzictwo. Jednak gdy czekałem w samochodzie, a ojciec ze swoim kompanem chodził po lesie, coś przebiegło obok auta. Nie widziałem co to było. Najpierw pomyślałem, że to jakiś ptak zniżający lot. Myliłem się. Potem słyszałem tylko krzyki. Chciałem wysiąść ale ojciec zabronił mi wysiadać bez względu na to co będzie się działo. Zawsze osiągali to co chcieli. Żaden wampir nie przetrwał starcia z nimi. Teraz było inaczej. Ten był chytrzejszy, szybszy. Zabił ich. A ja nie mogłem nic zrobić. Nie zabił mnie tylko dlatego, że samochód w którym siedziałem został specjalnie wzmocniony, aby wampiry nie wyczuwały woni ludzkiej. Tamtego dnia zrozumiałem, że moim przeznaczeniem jest zabijać takie kreatury jak ty. – W tej chwili odwrócił się w jej stronę z lodowatym spojrzeniem i lekkim uśmiechem na ustach.

– Tym wampirem był Drake – rzekła z przekonaniem w głosie.

– Zgadłaś!

Jennifer czuła, że nie wyjdzie z tego żywa. Nienawiść jaka biła od łowcy była jasnym przekazem ­– ZGINIESZ.

– Mój ojciec był inny niż ja… – W tej chwili podszedł do stołu i wziął z niego skalpel, a następnie zanurzył go w jakiejś niebieskiej substancji. – Szedł na układy z wynaturzeńcami. Chociażby z wilkołakami. Uważał ich za zbliżonych do ludzkiej rasy. Mówił, że mają uczucia i nie krzywdzą bez potrzeby jak wampiry, chodź twierdził, że zdarzały się wyjątki i kilku zabił. Cenił sobie rodzinę Wels’ów. Ojciec przyjaciela twojego kochasia Drake’a był dobrym znajomym ojca. To dlatego ten cały Braian – alfa – szukał pomocy w moim domu, nie wiedząc, że ojciec nie żyje. Wtedy już droga była prosta. Wiedziałem, że muszę uważać i mieć kogoś silnego po swojej stronie. On był idealnym kandydatem do walki z Drake’iem.

Jennifer chciała coś powiedzieć jednak nie zdążyła i wydała z siebie okrzyk bólu. Conor przeciął jej przedramię od wewnętrznej strony. Nacięcie było bardzo głębokie, na tyle, że było widać tkankę i mięśnie. Krew zaczęła wypływać bardzo szybko. Szczypiący i piekący ból przeszywał jej rękę.

– Co to jest?!

– A to jest specjalna mieszanka, która nie pozwoli by twoja rana się zagoiła. Myślisz, że nie ma niczego co może was powstrzymać? Mylisz się. – Uśmiechnął się triumfalnie. Od wielu lat szukał ukojenia dla bólu i złości, którą czuł po śmierci ojca. Teraz gdy zadawał ból wampirzycy wypełniała go radość, którą nie mógł się napawać.