Nieuniknione Przeznaczenie: Rozdział XIV

Info: Zanim nowy rozdział jak zawsze kilka informacji :) Po pierwsze dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem :) Jest mi bardzo miło, ze podoba wam się wątek Madison i Braian'a. Prawie każdemu brakowało w nim pikanterii, a więc w tym rozdziale jest jej już trochę wiecej. to wszystko się dopiero rozkręca i uwierzcie mi, że z każdym rozdziałem będzie coraz ciekawiej. W tym rozdziale znajdzie się też coś dla fanów (chyba mogę was tak nazwać ? ) Drake :) W tym rozdziale jest sporo jego udziału więc mam nadzieje, że was to zadowoli :) W rozdziale pojawi się muzyczka, jest to piosenka którą kocham i jest ona piosenką jednego z ulubionych moich zespołów :) Mam nadzieję,że wam się spodoba. A więc włączcie ją sobie w tym momencie gdzie pojawi się taki znaczek "♪". Mam nadzieję, że długość piosenki starczy na przeczytanie danego fragmentu rozdziału do którego jest ona przeznaczona. Gdy sama to sprawdzałam to starczyło akurat czasu, ale nie wiem w jakim tempie czytacie więc jeśli piosenka skończy się za szybko to włączcie ją jeszcze raz :)
Co do następnego rozdziału to mam nadzieję, że pojawi się już za tydzień czyli 15 września. Jeśli jednak coś by się przeciągnęło i bym nie mogła dodać rozdziału w terminie to na blogu pojawi się konkretny komunikat co do tego. Ale mam nadzieję, że taka sytuacja nie będzie miała miejsca :)
A teraz zapraszam was serdecznie do czytania i komentowania, bo wasza opinia jak wiecie jest dla mnie bardzo ważna :)

Rozdział XIV : Secrets

Kolejny dzień, kolejne godziny w niepewności, kolejne minuty udawania. Choć wczorajszy dzień pozwolił jej oderwać się od rzeczywistości, dziś wszystko powróciło. A pusty dom w którym była jeszcze bardziej pomagał jej w tym, że zagłębiała się w swoich myślach, zadręczając się tym co przyniesie kolejny dzień.

Puste pokoje, cisza… Nic nie można było usłyszeć. Nikt się nie krzątał po kuchni. Czegoś jej brakowało. Wiedziała, że brakuje tu jej mamy, która była na delegacji. Choć nie pierwszy raz zostawała sama teraz czuła się dziwnie. Nigdy wcześniej nie czuła strachu gdy była sama w domu. Nie martwiła się nigdy tym, że może być włamanie, kradzież itd. Zawsze myślała, że to jej nie dotyczy, że zdarza się innym, że ogląda się to w wiadomościach. Była nieświadoma zagrożenia przyziemnego , a teraz zdawała sobie z tego sprawę, że wszystko może się stać, a na dodatek wiedziała, że też czyha na nią niebezpieczeństwo z nadprzyrodzoną mocą. Starała się jednak o tym nie myśleć. Odsuwała to od siebie, aby być choć trochę spokojniejszą. Przychodziło jej to z trudem, ale tylko tak mogła sobie z tym radzić.

Wychodząc z domu zerknęła na biały zegarek, który miała na ręku. Była 8.30. Dziś miała dopiero na drugą godzinę lekcyjną. A lekcje też miała skończyć wcześniej bo nauczyciel od chemii się rozchorował. Pocieszał ją ten fakt, bo wiedziała, że będzie odgrywać krócej rolę zakochanej. Wyszła na chodnik przed domem, rozglądnęła się patrząc raz w stronę domu Lilly, a raz Wels’ów. Nikogo jednak nie było. Wzruszyła ramionami i postanowiła, ze zaczeka. Po chwili spostrzegła, że z domu wychodzi Lilly. Podążyła w jej kierunku wolnym krokiem. Lilly natomiast w podskokach przemierzyła ulicę.

- Hej kochana – przywitała ją uściskiem

-Lilly miło cię widzieć. Szkoda, że wczoraj do nas nie dotarłaś. Powiem Ci, że była dobra zabawa

-A… tak – lekko spuściła wzrok

-Coś nie tak ? – zapytała wnikliwie Madison zauważając dziwną reakcję przyjaciółki

-Nie, nie. Wszystko w porządku. Po prostu nie chciałam robić przykrości swojej cioci. Wiesz nie widziałyśmy się dobrych parę lat. Niecodziennie przyjeżdża do ciebie ciotka z Europy.

- Tak to prawda. Masz rację. Ale nie martw się. Na pewno w najbliższym czasie powtórzymy taki wypad. Niekoniecznie na kręgle, ale gdzieś żeby można było oderwać się od problemów i od szkoły rzecz jasna – zachichotała

-No co tam dziewczęta – usłyszały głos dobiegający zza ich pleców, była to Grace

-Hej – odpowiedziały równocześnie

-Jak tam po wczorajszym ? – zwróciła się do Madison puszczając oczko

Ta tylko pokręciła głową ze znaczącym uśmiechem i spojrzała na nią wymownie.

-Dobra zostawmy to. Pewnie się domyślam. Jesteś w świetnym nastroju – z lekką ironią ciągnęła Grace, a potem przeniosła się na Lilly – A ty co? Nie przyjechałaś do nas – trąciła lekko palcem jej ramię

- Wiem. Przepraszam

-Nic się nie stało. Żartuje sobie

-A skąd u ciebie taki dobry humor? – zapytała Madison zdziwiona nadmiernym entuzjazmem przyjaciółki

- Widzisz czasami tak mam. A dziś jest właśnie taki dzień. To co idziemy do szkoły?

-Skoro tak, to chodźmy – uśmiechnęła się Madison

-A Braian ? Nie odwiezie nas ? – zapytała Lilly

Grace i Madison spojrzały na siebie jakby chcąc jedna na drugiej wymusić jakąś reakcje. Przemówiła Grace choć najwidoczniej nie była z tego zadowolona:

-Braian ma coś do załatwienia i nie może nas odwieźć. Ubolewał nad tym ale ma sprawy, które musi dziś załatwić. Wiesz z urzędami nie wygrasz – przewróciła oczami.

Madison była zdziwiona, że kłamanie wyszło jej tak naturalnie. Gdyby nie wiedziała o tym, że jest to kłamstwo sama by w to uwierzyła. Posłała dziewczynie delikatny uśmiech zakrywając usta dłonią przed Lilly.

- A no tak. Moja mama też zawsze narzeka na te wszystkie urzędy. Dobrze, że my jeszcze nie musimy się z tym borykać – stwierdziła Lilly i ruszyła przodem

Grace zatrzymała Madison i szepnęła:

-Teraz już wiesz skąd mój dobry humor. Uprosiłam Braian’a żeby dał nam dziś spokój i nie odwoził nas do szkoły.

Madison tylko porozumiewawczo kiwnęła głową i się szeroko uśmiechnęła.

~~~ * ~~~

Kolejny dzień w szkole minął bez większych zawirowań. Można nawet było pokusić się o stwierdzenie, że był całkowicie zwyczajny. Lisa i Chelsea gadały prawie cały czas o wczorajszych kręglach, a Lilly była dziwnie milcząca i nieobecna. Jednak Madison myślała, że jest to spowodowane tym, że nie miała o czym z nimi rozmawiać, bo nie było jej z nimi wczorajszego wieczora.

-To co kolejny dzień za nami – stwierdziła Grace

-Na to wygląda – przytaknęła Madie

-To co do zobaczenia jutro – powiedziała Madison rozdzielając się z Grace

-Na razie, może wpadnę do ciebie dzisiaj. Jak uporam się z historią – skwasiła się

-Prawda trochę tego jest. To pa – machnęła do niej na pożegnanie – Jeśli chcesz to wpadaj, zapraszam – rzuciła jej uśmiech przez ramię i podążyła w kierunku swojego domu.

Umyła ręce i wzięła się za odgrzewanie obiadu, który zostawiła jej w lodówce Stella.

„Kochana mama” – pomyślała wyjmując garnek z lodówki.

Zapach zaczął się unosić już po kilku minutach. Madison co chwila zaglądała do garnka aby się nic nie przypaliło. Gdy akurat mieszała danie usłyszała dzwonek do drzwi.

„Czyżby Grace” – pomyślała i poszła otworzyć.

Gdy spojrzała w wizjer zobaczyła Braian’a.

-Hej – przywitał ją

-Cześć, wchodź – zaprosiła go gestem ręki

-Pewnie się nie cieszysz na mój widok – zaśmiał się

-Nie przesadzaj, nie jest tak źle – roześmiała się i szybkim krokiem poszła do kuchni. On podążył za nią.

-Co tam pichcisz? – zapytał siadając przy stole

-Raczej odgrzewam. Jambalaya. Zjesz ze mną? – zapytała

-Nie dzięki. Jadłem już. Sharon zrobiła obiad.

-A no tak. Ona dobrze gotuje

-To prawda – pokiwał głową i posłał jej uśmiech. Po chwili dodał – Dałem Ci dziś spokój, odpoczęłaś trochę od udawania

-Ah tak. Grace mi mówiła, że namówiła cię żebyś został w domu. Dzięki.

-Nie ma za co. Ale wiesz, ze nasz udawany związek jest mało wiarygodny.

-To znaczy?

-Zachowujemy się trochę sztywno. Nie sądzisz?

-Czy ja wiem. Mi i tak jest ciężko to wszystko udźwignąć

-Rozumiem cię doskonale – wstał i podszedł trochę bliżej niej – Ale jeśli ma to być choć trochę wiarygodne musimy być bardziej naturalni jako para.

-Co sugerujesz?

-Widziałaś jak zachowuje się Chelsea i Kyle?

-Trudno nie zauważyć. Lgną do siebie i to bardzo.

-Właśnie o to chodzi

-O nie, nie – pokiwała przecząco palcem- Ty chyba nie myślisz, ze my też tak będziemy

-Przydałoby się – stwierdził z kpiącym uśmieszkiem

-Chyba zwariowałeś - przymrużyła oczy

-A co ty myślisz, że jeśli dam ci buziaka w policzek jak w przedszkolu to nikt nie zauważy, że coś między nami nie gra?

♪

Madison była zdenerwowana. Wiedziała dokładnie o co mu chodzi. Jednak nie chciała przystać na taką umowę. Nie chciała się zgodzić, ale wiedziała, że nie powie mu dlaczego nie chce zachowywać się jak na prawdziwą parę przystało. Nie mogła zdradzić mu swojego sekretu.

-Wykluczone – stanowczo zaprotestowała

-O co Ci chodzi? Madison wiem, że coś nie gra. Czuję to, mnie nie oszukasz. Chyba nie chodzi o to, że nie chcesz zagrać kilku nic nie znaczących pocałunków.

-Może dla ciebie pocałunek nic nie znaczy, ale wiesz co nie mierz wszystkich własną miarą – odwróciła się i wyłączyła kuchenkę, a następnie wzięła talerz z szafki i postawiła z lekkim hukiem  na blacie.

-A więc o to chodzi – powiedział z przekonaniem w głosie opierając się o stół

-Tak o to. Dla mnie pocałunek to coś ważnego, a szczególnie gdy jest … - zatrzymała się w porę, była tak zdenerwowana, że prawie jej się wymknęło to co chciała przed nim ukryć.

Braian pochylił się w jej kierunku jakby czekał na dokończenie zdania. Jednak ona tego nie zrobiła.

-Szczególnie gdy co? – zapytał

-Nieważne . I tak byś nie zrozumiał – stwierdziła ozięble

-Dokończ jak zaczęłaś. Może zrozumiem, może nie jestem taki tępy i nieczuły jak myślisz – wydawał się trochę poirytowany i zdenerwowany

Patrzyła na niego chwile. I postanowiła, że mu powie, wiedziała, że i tak nie dałby jej spokoju.

-Nie chcę żeby mój pierwszy pocałunek był udawany. Tak pierwszy, a teraz możesz się zacząć śmiać tym swoim wrednym śmiechem. A i nie zapomnij o uszczypliwych docinkach takich w twoim stylu – była kompletnie rozbita, chciała wyjść stamtąd i nie wracać. Była przekonana, że na jego twarzy widnieje już ironiczny uśmiech. Odwróciła się opierając rękoma o blat szafki. Zamknęła oczy jakby to miało jej pomóc przetrwać następne chwile, które przypuszczała, że będą pełne kpiących docinków Braian’a. Była wręcz przekonana o tym, że nie odpuści i zakpi z niej. Przecież mu to tak zawsze świetnie wychodziło. Jednak nic nie słyszała. Żaden śmiech nie dobiegał z jego strony. Nastała chwila ciszy. Madison stała nadal ze spuszczoną głową w stronę blatu. Oddychała nerwowo i nierównomiernie. 

Nagle poczuła na ramieniu jego dłoń. Otworzyła oczy. Poczuła drugą rękę na swoim ramieniu. Braian delikatnie ją odwrócił aby móc spojrzeć jej w oczy. Jednak ona miała spuszczona głowę. Podniósł ręką delikatnie jej podbródek. Patrzył jej głęboko w oczy, a po chwili powiedział:

-Aż za takiego masz mnie drania? – jego głos był delikatny, nie kpił z niej i to ją zdziwiło.

-Wiesz mało było momentów w których udowadniałeś, że jest inaczej – jej głos lekko drżał

Pokręcił głową i uśmiechnął się delikatnie.

-Może masz rację. Jestem wrednym, zimnym, oschłym draniem. Ale jeśli ktoś coś uważa za świętość, to ja to szanuję. I jeśli dla ciebie pierwszy pocałunek jest taki ważny, to masz rację, że nie powinien być udawany, nie powinien też mieć ciekawskiej i nieproszonej publiczności – powiedział patrząc jej nadal w oczy

Madison nie wierzyła w to co słyszy. Była wręcz przekonana, że jego reakcja będzie zupełnie inna. Pierwszy raz dostrzegła w nim zrozumienie dla niej samej. Mówił szczerze. Czuła to, że ją rozumie i szanuje jej zdanie.

-Dziękuję – uśmiechnęła się delikatnie. Poczuła, że chce go przytulić, nie wiedziała skąd wzięło się u niej to pragnienie. Chciała już to zrobić ale ją uprzedził.

Przytulił ją czule, ona odwzajemniła jego uścisk. Położyła mu głowę na silnym, umięśnionym ramieniu. Ręce oplotła wokół jego torsu. Stali tak przytuleni przez kilka sekund, może minut. Gdy wypuścili się z uścisku popatrzyli na siebie. Byli nadal na tyle blisko, że czuli swoje wzajemne oddechy. Braian pogładził ją delikatnie po policzku i dodał:

-Skoro nie chcesz żeby twój pierwszy pocałunek był udawany, to niech on będzie prawdziwy – na te słowa zbliżył się jeszcze bardziej.

Madison wiedziała co zaraz nastąpi. Jednak nie chciała tego przerwać. Była zdziwiona tym, że żadna jej część ciała nie protestuje. Chciała aby ją pocałował. 

Poczuła jego dłoń na swojej talii. Drugą trzymał na jej policzku. Byli coraz bliżej siebie. Ich końcówki nosów dotykały się wzajemnie. Madison zamknęła oczy. A po chwili poczuła delikatne muśnięcie jego warg na swoich ustach. Otworzyła oczy i powtórnie je zamknęła, a ich usta złączyły się w namiętnym i długim pocałunku. Czas się jakby zatrzymał. Madison czuła się tak dobrze, że nie chciała aby to minęło. Objęła go mocno, a ich usta nie odrywały się od siebie. Braian gładził ręką jej plecy, co powodowało u niej lekki lecz przyjemny dreszczyk. Nigdy wcześniej się tak nie czuła. Nie żałowała tego. Czuła tylko przyjemność.

Gdy ich usta oderwały się od siebie Madison ocknęła się jak ze snu. Nie była pewna tego czy to się stało naprawdę. Nie mogła sobie do końca wyobrazić tego, że ona i Braian mogli się całować. Była jak sparaliżowana, a nogi jej się trzęsły. Lekko się zachwiała, ale on ją podtrzymał i zapytał troskliwie

-Wszystko w porządku

-Ym… tak chyba tak

-Mam nadzieję, że tego nie żałujesz  – trzymał ją nadal w objęciach

Madison nie wiedziała co powiedzieć. Była tak zszokowana, że sama już nie wiedziała czy zrobiła dobrze czy popełniła błąd. Jednak nie czuła wyrzutów sumienia, że zrobiła coś źle.

-Nie, chyba nie żałuje

-Chyba? – zapytał

-Na pewno nie. Na pewno nie – uśmiechnęła się do niego, a on odwzajemnił uśmiech.

-Wiesz co, lepiej już pójdę, bo miałem wpaść tylko na chwilę, bo mieliśmy jechać na zakupy. Nasza lodówka zaczyna świecić pustkami, sama rozumiesz – zaśmiał się

-Tak rozumiem - przytaknęła

-Nie myśl tylko, że uciekam i zostawiam cię specjalnie – pocałował ją delikatnie w policzek i wyszedł.

Ona stała tak w bezruchu jeszcze przez kilka chwil, a potem opadła na krzesło i położyła ręce na stole, a następnie oparła na nich głowę

-I co ja najlepszego zrobiłam – śmiała się sama do siebie.

~~~ * ~~~

Dzwonek do drzwi.

- Ja otworzę – zawołała z pokoju Lilly , która siedziała na kanapie z książką w ręku

-Cześć -  powitaj ją aksamitnym głosem, był Drake

-Hej – uśmiechnęła się do niego promieniście

-Trochę zdziwiona moją wizytą?

-Em…tak – była jak zahipnotyzowana – Ale bardzo się cieszę – jakby się ocknęła

-Miło mi to słyszeć. – oparł rękę na zewnętrznej stronie ramy drzwi – Bo wiesz, chciałem ci podziękować za wczorajszy wieczór

-Nie ma za co – uśmiechnęła się i założyła włosy za ucho

-Lilly kto tam przyszedł? – dobiegł ich głos z wnętrza domu, była to mama Lilly

-Przyjaciel mamo - powiedziała przez ramię

-Przeszkadzam? –zapytał

-Nie, nie skądże . Może wejdziesz? Zapraszam – otworzyła mu szerzej drzwi

Drake na te słowa uśmiechnął się szeroko, obnażając swoje lśniące, białe zęby. Przekroczył próg jej domu i dodał.

-Dziękuję, to miło z twojej strony, ze mnie zapraszasz. Dobrze, że nie wstydzisz się mnie przed rodziną – zaśmiał się

-Nie żartuj sobie. Dlaczego miałabym się wstydzić. Tu nie ma czego się wstydzić

Na te słowa Drake wziął ją za rękę, a ona lekko drgnęła. Była nim totalnie zauroczona. Błękit jego oczu doprowadzał ją do obłędu.

-Dzień dobry – usłyszeli nagle

Drake puścił momentalnie jej dłoń.

-Mamo… y… bo to jest Drake, mój przyjaciel

-Bardzo miło panią poznać – wyciągnął rękę w jej kierunku i ucałował ją w dłoń robiąc przy tym lekki ukłon

-Jaki dżentelmen. Rzadko spotyka się to w dzisiejszych czasach – kobieta najwidoczniej była zaabsorbowana jego zachowaniem

Uśmiechnął się czarująco i dodał:

- Tak to prawda. W naszych czasach ciężko jest znaleźć poszanowanie dla kobiet i osób starszych. Mnie w domu nauczono, ze szacunek dla innych to podstawa

-Jaki miły z ciebie chłopak. Lilly to wspaniale, że masz takiego znajomego. Oby takich więcej. A teraz nie będę wam już przeszkadzać. Idźcie na górę do pokoju Lilly, a ja wam przyniosę herbatę i ciastka

-Bardzo pani miła. Dziękujemy.

Lilly tylko stała ze splecionymi dłońmi i się uśmiechała kołysząc się leciutko na boki.

-To co idziemy do mnie. Tam sobie na spokojnie będziemy mogli pogadać.

Lilly otworzyła białe drzwi do swojego pokoju.

- A to mój pokój

Drake wszedł i zamknął za sobą drzwi. Skrzywił sie z kpiarskim uśmiechem, jednak od razu zmienił minę gdy zobaczył, że dziewczyna odwraca się w jego stronę.

-Bardzo przytulny – skomentował

Pokój miał białe ściany. Pod oknem stało metalowe łóżko z baldachimem. Była na nim lekko różowa pościel z kwiatowym motywem, zasłony na oknach miały taki sam wzór. Na podłodze była różowa wykładzina i dodatkowo małe chodniczki w kształcie róż. Obok nogi łóżka była sterta książek, a niedaleko niej stał mały stoliczek. Naprzeciw niego była nieduża kanapa także w kwiaciaste wzory. W pokoju było jeszcze kilka komódek i szafek.

- Dużo czytasz – stwierdził wskazując na książki leżące obok łóżka

-Ah.. tak, przepraszam za ten mały bałagan książkowy

-Nic się nie stało

-Może usiądziemy – ruszyła w stronę kanapy. On usiadł obok i zwrócił się w jej stronę.

Dziewczyna widać była trochę zestresowana. Nerwowo pocierała dłonie.

-Denerwujesz się? – zajrzał jej w oczy

-Nie, nie – przestała je pocierać i położyła je na kolanach

Drake wziął jej dłoń i schował w swoich rękach. Lilly była najwidoczniej lekko zdziwiona jego zachowaniem. Patrzyła mu w oczy i czuła jakby tonęła w ich błękicie.

Zbliżył się i delikatnie pochylił w jej stronę, ona drgnęła i jakby się bardziej wyprostowała.

Nagle otworzyły się drzwi, a Drake puścił dłoń Lilly i odsunął się od niej.

Była to ama Lilly, która własnie wchodziła do pokoju z tacą w rękach.

-To dla was, kochani. Postawię to tutaj – położyła tacę na stoliczku przed nimi

-Dziękuje mamo

-Nie było trzeba robić sobie kłopotu proszę Pani – stwierdził Drake

-Jaki to tam kłopot, to przyjemność, a teraz was już zostawiam, nie przeszkadzajcie sobie.

Wyszła zamykając za sobą drzwi. Lilly się roześmiała i spojrzała na Drake spod czarnych długich rzęs.

-Twoja mama nigdy nie puka – zaśmiał się

-Rzadko – uśmiechnęła się i wzięła zdobioną, porcelanową filiżankę do ręki, upijając łyk owocowej herbaty

Drake wziął ciasteczko, a potem napił się herbaty.

-Co u twojej mamy? Są jakieś nowe wieści? – zaciekawiła się Lilly

-Ah… tak. Dzwoniła do mnie znajoma mamy, która nią się opiekuje. Jest pielęgniarką więc mama ma dobrą opiekę. Mówiła, że jest lepiej.

-Zobaczysz będzie tylko lepiej

-Mam nadzieję. Jakbym chciał mieć twój optymizm Lilly

-Oj tam, tylko tak mówisz - zawstydziła się lekko

-Naprawdę. Jesteś wspaniałą i ciepłą osobą. To szczęście mieć kogoś takiego za przyjaciela.

Dziewczynie zrobiło się bardzo miło. Jego słowa były dla niej jak najsłodszy nektar.

Drake odstawił swoja filiżankę i zabrał także drugą z rak Lilly. Dziewczyna była zdumiona tym co robi. Przysunął się do niej i byli teraz bardzo blisko. Wziął ją za dłonie.

-Lilly, bo ja chciałbym żebyś była dla mnie czymś więcej niż tylko przyjaciółką. – był tak czarujący, że ledwie powstrzymywała się od tego aby się na niego nie rzucić

-Drake ja… - nie zdążyła nic powiedzieć, bo przyłożył jej palec do ust

-Ciii – szepnął i zbliżył się jeszcze bardziej.

Ujął jej twarz dłońmi i złożył na jej ustach gorący pocałunek. A potem następny i następny.

Położył ją lekko na poduszce, która była za jej plecami. Wsparł się dłońmi o kanapę. Był nad nią i patrzył jej prosto w oczy.

-Czujesz to co ja? – zapytał aksamitnie dźwięcznym głosem

-Tak, tak – przyciągnęła go do siebie, nie wytrzymała dłużej.

Pociągał ją tak bardzo, że aż doprowadzało to ją do szaleństwa. Całowali się namiętnie.

Jednak Drake po chwili odsunął się od niej i powiedział.

-Lepiej przestańmy, bo zapędzimy się za daleko, a w domu jest twoja mama

- I  młodszy brat – dodała jeszcze nieco roztargniona całą tą sytuacją

Poprawiła włosy bo były lekko zmierzwione. Drake poprawił jednym ruchem czarny kołnierzyk koszuli.

-Czyli jesteśmy razem – uśmiechnął się seksownie

-Na to wygląda

-Jako para nie możemy mieć przed sobą tajemnic. To podstawa każdego związku

-Tak to prawda. Ja przed tobą ich nie mam. Będę mówić Ci o wszystkim, bo zależy mi na tobie

-Mi na tobie też , dlatego od dziś mówimy sobie o wszystkim.– przytulił ją głaszcząc po plecach, a na twarzy miał szyderczy uśmiech.

Gdy tylko wypuścił ją z objęcia jego twarz przybrała znów miły wyraz.

-A co z naszymi znajomymi. Może lepiej nie mówmy im o nas?

-Dlaczego? – zmartwiła się Lilly

-No wiesz nie wiadomo jak zareagują. Nie lubią mnie – spuścił głowę

Lilly widząc jego smutną minę położyła mu rękę na ramieniu

-Jeśli nie chcesz nie będziemy im mówić. Przecież nie musza od razu wszystkiego wiedzieć. Dowiedzą się w swoim czasie – posłała mu radosny uśmiech, a on pogłaskał jej dłoń- A z reszta Madison też nam od razu nie powiedziała o swoim chłopaku

-Madison – zaciekawił się – O chłopaku. To ona z kimś jest tak?

-Tak z Braian’em

-Z Braian’em … Patrz nie pomyślałbym o tym, że mogą być razem.

-A jednak ze sobą są, ponoć od niedawna, ale z nimi nigdy nie wiadomo – wzruszyła ramionami i wzięła filiżankę herbaty.

Drake podszedł do okna, uśmiechając się do siebie diabelsko, przyłożył dłoń do brody i wpatrywał się w stronę domu Wels’ów i Madison.