Nieuniknione Przeznaczenie: Rozdział XIII

Info: Witam moi kochani :) Chciałabym podziękować wam za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem.Mam nadzieję,że pod tym także będę mogła poczytać wasze opinie :) A teraz parę informacji co do rozdziału. Podzieliłam ten rozdział na dwie części z tego powodu, iż jest on bardzo długi. Moim zdaniem w takiej wersji dwuczęściowej będzie lepiej się wam go czytało,a także będziecie czekać niecierpliwie na drugą część. W tym rozdziale,czyli w I jak i w II części, znajdziecie kilka zaskakujących i dających do myślenia informacji.Mam nadzieję,że wam się spodoba.Pozdrawiam i zachęcam do czytania i komentowania,bo wasza opinia jest dla mnie bardzo ważna :)

Rozdział XIII: Strategia ( cz.I )

Listopadowy szary poranek budził się do życia.Za oknem padał drobny deszczyk. Słychać było także szczekanie psów których właściciele wyprowadzali na spacery przed pójściem do pracy.

Madison otworzyła oczy. Leżała jeszcze chwilę w swojej błękitnej pościeli. Wczorajszy dzień zasiał w niej niepokój, a noc była koszmarem. Nie mogła spać spokojnie. Męczyły ją sny, a każdy najmniejszy dźwięk za oknem budził ją. Była niewyspana, zmęczona i pełna obaw. Wstała z łóżka, odsłoniła zasłony i rolety. Uchyliła okno. Chłodny wiatr dostał się od razu do pomieszczenia. Wzięła głęboki wdech świeżego powietrza i poszła do łazienki. Stanęła przed lustrem popatrzyła na siebie. Włosy miała w kompletnym nieładzie. Każdy kosmyk układał się inaczej. Oczy były podkrążone. Wzięła do reki grzebień i próbowała choć trochę "przywołać je" do porządku. Nie miała siły ich prostować, z reszta pomyślała, że i tak nie ma sensu, bo na dworze była wilgoć więc w jednej minucie wróciłyby do swojego naturalnego stanu, czyli pofalowanych prawie kręconych loków. Umyła zęby. Twarz obmyła zimną wodą co przyniosło jej ulgę. Nałożyła korektor pod oczy, a następnie odrobinę pudru. Wytuszowała rzęsy. Gdy skończyła przyglądnęła się sobie ponownie.

-Może być. - powiedziała sama do siebie wzruszając ramionami. W tej samej chwili poczuła, że jedno ramiączko od jej atlasowej koszuli nocnej obsunęło się z ramienia. Poprawiła je machinalnie i wyszła z łazienki.

Zatrzymała się nagle na środku swojego pokoju, gdy tylko podniosła głowę i spojrzała w stronę okna.

-Cześć - nie zdążyła nic powiedzieć, bo powitał ją męski głos. Był to Braian.

Madison osłupiała. Po chwili zdała sobie sprawę, że nie odpowiedziała na jego powitanie.

-Hej co ty tu... - nie dokończyła, bo uświadomiła sobie, że stoi przed nim w samej koszulce nocnej

-Ładnie wyglądasz - uśmiechnął się lekko

Madison zaczerwieniła się i szybkim krokiem wróciła do łazienki po szlafrok. Nałożyła go na siebie i wyszła z niej  zaciskając pasek od niego na swoim brzuchu.

-Po co przyszedłeś?

-Jak dla mnie lepiej było bez, ale jak wolisz - zaśmiał się siadając na jej łóżku

-Taa... ty sobie nigdy nie możesz darować tych wrednych docinków

-Jakich wrednych - zmarszczył lekko czoło - Mówię prawdę - uśmiechnął się szeroko

-Am… aha - Madie zdziwiła się na jego słowa i czuła się lekko zażenowana - Ale nie odpowiedziałeś na moje pytanie - próbowała zmienić ponownie temat

-Ah tak. Przyszedłem w odwiedziny. Zobaczyć co u ciebie. Czy nic się nie zmieniło - wstał i podszedł do niej bliżej

-A co się miało zmienić ? - podniosła lekko głowę w górę, aby móc spojrzeć mu w oczy

-No wiesz...Ty. Czy przypadkiem nie czujesz się jakoś ... inaczej?

-Jeśli chodzi ci o to, czy pojawiły się u mnie jakieś nadprzyrodzone zdolności, to muszę cię zawieść ale nie. - ominęła go i usiadła na łóżku naciągając na siebie kołdrę. Nadal czuła się dziwnie w krótkim szlafroku w jego obecności. Jednak widziała, że on nie był zupełnie skrępowany tą sytuacją.

-Dobrze wiedzieć - odwrócił się i usiadł na łóżku.

Madison odruchowo podkurczyła nogi do siebie.

-Czyli możesz już iść - wypaliła po chwili, bo czuła, że dłużej nie zniesie wzroku Braian'a na sobie.

-A dlaczego? - zapytał jakby zdziwiony - Fajny masz pokoik- rozejrzał się

Madison zmarszczyła brwi. Była całkowicie zdumiona jego zachowaniem. "Co w niego wstąpiło?" - pomyślała sobie.

-Dzięki, mój pokój też mi się podoba. Ale wiesz, chciałabym przyszykować się do szkoły

-Dobrze wyglądasz, co chcesz zmieniać? - zapytał zaciekawiony

"Boże co z nim" - ta myśl przemknęła po jej głowie.

-Chcę się ubrać - powiedziała dość ostro - A poza tym moja mama pewnie już się obudziła i może tu wejść w każdej chwili.

-Głupia by była sytuacja prawda - stwierdził z tajemniczym uśmiechem na twarzy

-Raczej tak - zdążyła dokończyć i usłyszała zbliżające się kroki, a po sekundzie uchylające się drzwi.

Oczy Madison były wielkie i wystraszone. Do pokoju w tej chwili zaglądnęła Stella

-O nie - zdążyła z siebie wydusić łapiąc się za głowę

-Madie wsta... - Stella nie dokończyła. Zamarła, gdy na łóżku zobaczyła siedzącego Braian'a

-Dzień dobry - przywitał ją wesoło podnosząc się z łóżka

-A... - otworzyła usta ze zdziwienia - Dzień dobry - odpowiedziała z lekkim zapytaniem w głosie

-Mamo to nie tak jak myślisz - z łóżka wyskoczyła nagle Madison i znalazła się po chwili przy matce

-Ja nic nie myślę. Ja wole chyba nie myśleć - uśmiechnęła się nerwowo

-Braian tu przyszedł przed chwilą. Pewnie spałaś i nie słyszałaś jak otwierałam mu drzwi i jak wchodziliśmy na górę - mówiła jednym tchem speszona Madie

Stella patrzyła wymownie na córkę, a raz na Braian'a, któremu uśmiech nie schodził z ust.

-To ja was teraz zostawię. A potem pogadamy Madie - zaczęła wycofywać się z pokoju, ale nagle odwróciła się i dodała-Masz dzisiaj szkołę, pamiętaj żeby się nie spóźnić, przez to ... wszystko

-Mogę ją odwieźć - zaproponował rozbawionym tonem

Madison nie wierzyła w to co słyszy. Myślała, że zaraz rzuci się do gardła Braian’a aby je rozszarpać, ale wiedziała, że nie miałaby najmniejszych szans z wilkołakiem.

-Odwieźć -powtórzyła Stella - Może lepiej niech przejdzie się pieszo. Spacer i świeże powietrze zrobią jej dobrze na głowę – dokończyła lekko zdenerwowanym tonem i zatrzasnęła za sobą drzwi.

Madison z wyrzutem spojrzała na Braian'a.

-Dobrze wiedziałeś, że ona idzie. Na 100% słyszałeś, że wychodzi ze swojego pokoju. Dlaczego nie uciekłeś przez okno. Zdążyłbyś przecież

-Pewnie tak, ale po co?

-Co z tobą dzisiaj do cholery? - rozgniewała się

-Oj... nieładne słowa

-Dlaczego to robisz? Mało mam problemów na głowie? To ty dokładasz mi dodatkowe powody. Mama nie da mi spokoju .Pomyśli sobie, że ja i ty... A potem zacznie się gadanina o tym, że jesteś starszy, że ja mam szkołę, że jestem za młoda na pewne rzeczy - zaczęła wyliczać

-Na pewne rzeczy... - podłapał i zaśmiał się

-Spadaj - czuła, że zaraz wybuchnie całkowicie

-Przepraszam - podszedł do niej i wziął ją za ramiona. Zaglądnął jej w oczy - Ja zrobiłem to specjalnie

-Wiedziałam - wyrwała się mu i odeszła kawałek, jednak on zaraz stał z powrotem przy niej

-Ale to nie było złośliwe. To plan.

-Plan? - zdziwiła się i nie wiedziała o co mu już zupełnie chodzi

-Tak plan. Wczoraj razem z Grace i Sharon doszliśmy do wniosku, że mogą zacząć dziać się z tobą różne rzeczy

-Ale się nie dzieją

-Ale mogą. Więc, aby trzymać to w tajemnicy przed resztą mogłabyś tłumaczyć swoje zachowanie ...- zrobił gest rękoma wskazując na siebie

-Tobą? - zapytała

-Właśnie - uśmiechnął się triumfalnie

-Zwariowałeś?

-Powiedz to też moim siostrom, bo po części to ich pomysł

-Żarty sobie robicie

-To nie żarty. To jest idealne rozwiązanie. Będę miał cię na oku. Będę blisko na wszelki wypadek. Wyczuję niebezpieczeństwo, a także będę miał na uwadze to czy nie dzieje się z tobą coś... no wiesz... magicznego. - ściszył głos

-I niby od teraz mamy udawać parę. Ty i ja, ja i ty? To się nie uda.

-Oj tam się nie uda. Skąd ten pesymizm. Nie mów, że nie jestem dobrym aktorem.-podszedł do niej i objął ją jedna ręką za ramie-Na pewno sama byłaś zdziwiona moim zachowaniem. A twoja mama, na bank myśli, że jestem twoim chłopakiem, a może nawet, że u ciebie...nocowałem – szepnął jej do ucha

-O nie ja chyba śnie, a mój koszmar to ty - patrzyła na niego i jego kpiarski uśmiech

-Na to wygląda. Jesteśmy na siebie skazani przez najbliższy czas.

-Dobra, a teraz idź sobie. Musze to przetrawić.

-Poczekam na ciebie - usiadł na krześle przy jej biurku i wziął do ręki gazetę, która na nim leżała

-Mówiłam ci, że chcę się ubrać

-To idź do łazienki, albo jak wolisz ubieraj się tu, przecież jestem od dziś twoim chłopakiem

-Ja cię chyba zabiję

-Kochanie jak możesz. Przemoc w związku - zaśmiał się

Madison tylko pokręciła głową. Wzięła kilka ubrań z szafy i powędrowała do łazienki.

Po chwili była już gotowa.

-Bardzo ładnie - ocenił podnosząc wzrok znad gazety.

Madison była ubrana w ciemne dżinsowe rurki, czarną bokserkę i dżinsową jasną katanę. Rękawy miała podwinięte, a na nadgarstku założonych kilka bransoletek. Z uszu zwisały duże kolczyki w jasnym kolorze.

-To co idziemy

-A mam inne wyjście, chyba nie - wzruszyła ramionami i pokręciła lekko głową ze smutną miną.

Zeszli po schodach do kuchni. Stella patrzyła nadal na nich ze zdumieniem i zdenerwowaniem.

-Co tak ładnie pachnie - chciała jakoś rozładować sytuację Madison

-Tosty

-Smacznie - uśmiechnęła się opierając ręce na krześle

Braian stał za nią z tym samym wesołym lecz troszkę szyderczym uśmiechem na twarzy.

-Ja chyba pójdę, bo Sharon pewnie też przygotowała coś pysznego. To do widzenia Pani. Na razie Madie- pocałował ją w policzek, co wprawiło ją w zakłopotanie.

-Do widzenia - jeszcze bardziej zdenerwowanym głosem odpowiedziała Stella

-Mamo - zaczęła gdy tylko wyszedł - Bo Braian, on...

-Madison nie tłumacz się. Ja ci nie zabraniam mieć chłopaka, ale on u ciebie nocował tak?

-Nie, na serio nie. Mamo uwierz mi. Ja i on...

-Znowu mi powiesz, że nic was nie łączy?

-Nie, to znaczy tak, to znaczy nie - zaczęła się plątać, nie chciała jej kłamać prosto w oczy, ale wiedziała, że musi - Mamo on jest moim chłopakiem - ledwo przeszło jej to przez gardło - Ale nie nocował u mnie. Musisz mi uwierzyć

-Madie ja już nie wiem w co wierzyć. Wczoraj mówiłaś, że nie jest twoim chłopakiem, dziś już ,że tak.

-Nie chciałam cię martwić

-Madison takim właśnie zachowaniem sprawiasz, że się martwię. A teraz martwię się jeszcze bardziej szczególnie, że jadę na trzy dni w delegację.

-Gdzie ? Kiedy dokładnie?

-Do Los Angeles . Dzisiaj w południe. Dowiedziałam się przed chwilą, szef do mnie zadzwonił. Jadę w zastępstwie, bo koleżanka się rozchorowała.

-Mamo nie masz się czym martwić - starała się ją przekonać

-Oby - pokiwała głową - Nie zrób nic głupiego proszę - postawiła talerz z tostami na stole, a pyszny zapach unosił się po całej kuchni.

-A ty gdzie byłeś? - dobiegł go głos siostry gdy tylko wszedł do domu.

-Nieważne - naigrywał się i zaczął się śmiać

-Ej no gadaj - Grace zaczęła go kłuć palcami w brzuch

-Przestań, bo zaraz się odpłacę - złapał ją i przewiesił sobie przez ramię i zaniósł na kanapę.

-Co wy wyprawiacie - do pokoju weszła  Sharon uśmiechając się i  kręcąc głową widząc zaistniałą sytuację

-Ona zaczęła - poskarżył się Braian

-Bo on nie chce powiedzieć gdzie był. A ja dopiero wstałam i nie widziałam dokąd wychodził

-A ty byś chciała wszytko wiedzieć - pokazał jej język

-Jak dzieci, jak dzieci - machnęła ręką i wyszła z pokoju kierując się do kuchni

Braian usiadł obok Grace. Czuł jej wzrok na sobie. Milczał. Robił to specjalnie aby wzbudzić w siostrze ciekawość. Dziewczyna nie wytrzymała nawet minuty i zaczęła zadawać serię pytań:

-Powiedz wreszcie gdzie byłeś. Zatankować? Czy może obserwowałeś okolicę? Pojawił się może Drake?

-Wiesz co.... - chciał zbudować napięcie - Pudło - wybuchł śmiechem

-Ale jesteś - obraziła się jak małe dziecko i opuściła pokój

Braian siedział z zadowoloną miną na kanapie. Chciał potrzymać ją w niepewności, bo wiedział, że i tak za parę minut wszystko wyjdzie na jaw.