Nieuniknione Przeznaczenie: Rozdział XXIV

Info: Hejka kochani :) Dodaję nowy rozdział w terminie i się bardzo z tego cieszę. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Czekam na wasze opinie z niecierpliwością. 
PS: Nadrobię w tym tygodni wszystkie zaległości na waszych blogach. Nadrobiłam już rozdziały u Rudej, jeden rozdział u Sary Swing (został mi jeszcze jeden do nadrobienia). Zajrzałam już do Mayi Redbird. Pamiętam też, że mam przeczytać resztę rozdziałów u Sekretnej i zajrzeć także do Jessabelle. Jeśli o czymś zapomniałam przypomnijcie mi w zakładce SPAM :)
PS2: Małe zmiany w zakładkach bohaterów. Teraz będą bardziej przejrzyste. Nie będzie powtarzania tego samego co w opowiadaniu, czyli nie będzie wyrwanych scen z gifami z różnych rozdziałów i tekstu z tego rozdziału. Będzie opis, który przedstawia bohatera czyli jego życie, wygląd itd. Myślę, że ta forma bardziej przypadnie wam do gustu, bo po co dwa razy czytać to samo, czyli wyrywek z opowiadania przy jakiejś scenie z gifem. Nie będzie tam też gifów, gdyż gify są w opowiadaniu. Będzie jedynie zdjęcie przedstawiające bohatera. Będą tam zatem od dziś najważniejsze informacje, a także ciekawostki, które nie pojawiły się jeszcze w opowiadaniu.
Następny rozdział: 2 lub 6 marca.


Rozdział XXIV: Zaproszenie

Każdy nowy krok sprawiał mu trudność. Stracił szybkość. Wlókł się powoli, przystając co chwila. Wiedział, że nie może się pożywić, a w konsekwencji zabić. Każda nowa ofiara w Berkeley mogłaby sprowadzić na niego podejrzenia. Miał świadomość tego,że go tropią. 

Był już blisko. Jeszcze kilka metrów do celu. Osłabiony doczłapał się do drzwi. Nacisnął dzwonek. Oparł się o ramę i czekał na otworzenie drzwi. Po chwili uchyliły się. 

- Pan do kogo? - zapytała kobieta w średnim wieku.

- A to co... - burknął pod nosem wampir - Ja do Rebecki.

- Proszę zaczekać - powiedziała kobieta i już chciała zamknąć drzwi, najwidoczniej miała polecenie powiadamiać najpierw właścicielkę o gościach, a później ich wpuszczać do środka.

- No chyba żartujesz! - zatrzymał drzwi ręką i wparował ostatkiem sił do środka.

- Ależ... proszę zaczekać - kobieta starała się protestować, lecz na nic to się zdało.

Drake posunął się prosto do salonu. Jego oczom ukazała się Rebecka wpół leżąca na kanapie. Miała na sobie czarny, atłasowy, długi szlafrok, który nie był zapięty i można było zobaczyć pod nim krótką, tego samego koloru koszulkę nocną. Jej długie nogi były odkryte i ułożone,seksownie, na kanapie. W ręku trzymała kieliszek czerwonego wina. 

- A ty co tu robisz? - zapytała zdziwiona.

- Głupio się pytasz... domyśl się - usiadł na drugiej kanapie i oddychał ciężko.

- Źle wyglądasz - stwierdziła z kpiarskim uśmieszkiem na ustach - Ale nie rozumiem po co cię tu przywiało. Powinieneś raczej być daleko.

- Wiem,że spieprzyłem, ale to nie moja wina. Mój plan szedł po mojej myśli. Ta głupia Lilly jadła mi z ręki. Jeszcze trochę i nabuntowałbym ja przeciwko Madison i całej reszcie. 

- Ale ci się nie udało - podsumowała.

Spojrzał na nią z wyrzutem, na co ta jedynie uniosła jedną brew ku górze.

- Musisz mi pomóc. Uciekłem do innego miasteczka, ale tam też ponoć o mnie pytano, więc wróciłem. Ten łowca mnie tropi. Ma swoich informatorów, zna ludzi, wampiry, wilkołaki nie tylko z Berkeley, ale i z sąsiednich miast.  Popytałem o niego wśród swoich. Jeden ze znajomych wiedział o kogo chodzi. Powiedział mi,że wywodzi się z rodu łowców,a więc mam przechlapane. Musisz mi pomóc to tez twoja wina.

- Moja... nie moja. Mniejsza z tym. Pomogę ci, ale to tylko dlatego, ze może się mi jeszcze przydasz. Choć teraz jesteś spalony w oczach Lilly. Wie, ze jesteś wampirem.

- Zdaje sobie z tego sprawę. Pojawiła się w szkole? Ale wiesz... Jeśli wie,że ja jestem wampirem, to pewnie też wie, że Braian i jego siostra to wilkołaki, a ty to czarownica.

- Tego nie wiemy. Dobrze byłoby, gdyby nie wiedziała o niczym. Nie było jej w szkole w środę, w czwartek ani w piątek. Może pojawi się w poniedziałek, zobaczymy. Wtedy postaram się czegoś dowiedzieć. Ale po co ją gryzłeś?

- Może chciałem czymś ich zająć, żeby byli w szoku i żeby mieć choć o sekundę czasu więcej na ucieczkę co? Ciekawe czy ty byś nie użyła swoich mocy, gdybyś była w zagrożeniu. 

- Dobra rozumiem - odstawiła kieliszek i popatrzyła na niego, widziała dobrze jak wygląda i wiedziała, że potrzebuje krwi - Swojej krwi ci nie dam, ale moja pokojówka chętnie się nią z tobą podzieli, pod warunkiem,że jej nie zabijesz.

- Ona wie... o tobie, o wampirach? - zdziwił się.

- Nie wie i sie nie dowie. Rzucę na nią czar zapomnienia. Nie będzie wiedziała,że ją ugryzłeś, a tym bardziej o tym,że ja jestem czarownicą. 

- Chciałbym mieć taką moc, żeby kogoś zaczarować lub zahipnotyzować. 

- Ok więc ustalone. Nie zabijesz jej, jedynie się nią pożywisz - uśmiechnęła się diabelsko - Anno! 

Po kilku chwilach kobieta weszła do pokoju i stanęła obok Rebecki. Czekała na polecenie pani, jednak ta tylko skinęła głową do Drake'a, a ten już wiedział co robić. Podniósł się z kanapy i wolnym krokiem podszedł w kierunku kobiety. Uśmiechnął się do niej seksownie i zaszedł od tyłu. Pokojówka widać była zdezorientowana i chyba chciała już coś powiedzieć, jednak ten złapał ja obiema rękami i przyciągnął do siebie. Objął ją całą, ręce miała skrępowane przez jego uścisk. Zanurzył swoje kły w jej szyi, a z jej ust wydobył się cichnący okrzyk bólu.

~~~*~~~

Sobotni poranek zapowiadał piękny, słoneczny dzień. Jasne promienie przedzierały się przez malutkie, pierzaste chmurki i wpadały do pomieszczeń domów. Madison zerwała się z łóżka już o dziewiątej rano. Chciała jak najszybciej pójść do Lilly. Nie chciała aby ta skontaktowała się z Drake'iem. Zaplanowała, że zabierze ją na spacer, bo dziewczyna przez ostatnie trzy dni nie wychodziła z domu. 

Madison schodząc na dół usłyszała rozmowę matki przez telefon. Wynikało z niej, że Stella się gdzieś dziś wieczorem wybiera. Madie wzruszyła ramionami i lekko zmarszczyła brwi. Zajrzała do pokoju i zobaczyła jak matka już odkłada słuchawkę telefonu.

- Hej mamo!

- O Madie, nie słyszałam jak schodziłaś po schodach. 

- Em... jest już śniadanie? 

- Tak, gotowe czeka na stole.

Madison uśmiechnęła się i powędrowała do kuchni. Usiadła i zrobiła łyk herbaty, a następnie zabrała się za kanapki. Po chwili do niej dołączyła Stella. Usiadła naprzeciw córki i zaczęła jeść. 

- Madie - zaczęła - Dziś wieczorem wychodzę.

- Gdzie? Na randkę? - zapytała podejrzliwie Madison.

- Nie, wręcz przeciwnie. Do przyjaciółki, którą zdradził i zostawił mąż z którym była przez piętnaście lat.

- Oj... - lekko się skrzywiła.

- Pomyślałam razem z Jessiką, że zrobimy dla Heidi babski wieczór. Żeby poczuła sie lepiej.

- Dobry pomysł - przyznała - A ta...Heidi ma dzieci?

- Tak, dziesięcioletniego Trevora. Mały idzie na noc do kolegi, dlatego będziemy miały wolny wieczór. 

- Rozumiem. Wrócisz na noc? 

- Nie wiem - zaśmiała się lekko - A co? 

- Nic... mamo. Nie o to mi chodzi - pokręciła głową.

- Dobra już nie żartuję. Chyba nie. Pewnie otworzymy wino, a nie chcę jechać samochodem po alkoholu. A Heidi mieszka poza centrum miasta więc taksówki nie będę wzywać, bo się nie opłaca.

- Racja. Ja dziś idę z Lilly na spacer. Potem pewnie oglądniemy jakiś film, a wieczorem może poczytam lekturę, choć jest nudna i to strasznie - zasmuciła się.

- Biedna Lilly. Dobrze,że czuje się już lepiej. Miło z twojej strony, że tak się nią opiekujesz.

Madison tylko się uśmiechnęła. W duchu pomyślała, że to jest jej obowiązek, bo przecież to wszystko co spotkało Lilly było po części przez Madison. To piętno nie dawało jej spokoju.

Madison wyszła z domu. Choć było słonecznie powietrze było dość chłodne. Swoje kroki skierowała prosto do domu Lilly. Znając życie dziewczyna pewnie już na nią czekała bo umówiły się na jedenastą, a było za pięć. Zapukała do drzwi i otworzył jej nie kto inny jak Lilly.

- Hej! - przywitał ją radosny głos przyjaciółki.

- Cześć Lilly! Widzę już gotowa, a więc w drogę.

Lilly radośnie wzruszyła ramionami i zamknęła za sobą drzwi. Zaczęły iść wolnym krokiem w kierunku parku.

- Ładną mam chustę? - zapytała poprawiając ją sobie na szyi.

- Tak, bardzo fajna. Nowa?

- Nowa, mam mi kupiła. Założyłam... no bo wiesz, te ślady po upadku jeszcze się nie zagoiły. 

- Przykro mi. A... - Madison chciała zapytać o Drake'a jednak nie wiedziała jak to zrobić.

- Chcesz zapytać o Drake'a? - domyśliła się Lilly - Nie dzwonił - widać,że była zawiedziona tym faktem - Ale ja do niego też nie dzwoniłam - powiedziała jakby dumna z siebie.

Te słowa ucieszyły Madison. Zrobiło jej się lżej na duszy.

Szły ulicą, a po chwili znalazły się już w parku. Usiadły na ławce i skierowały twarze, mrużąc oczy w stronę słońca. Ciepłe promienie oplatały ich policzki, a lekki wiatr rozwiewał kosmyki włosów. Siedziały tak milcząc przez chwilę.

- Madie... pamiętasz jak tu kiedyś przyszłyśmy - mówiła z zamkniętymi oczami Lilly.

- Tak pamiętam. Rysowałam cię.

- Ale ten czas szybko leci...

~~~*~~~ 

Braian siedział w pokoju i przerzucał kanały ze zmarszczonymi brwiami, gdyż nic ciekawego nie mógł znaleźć w telewizji . Grace siedziała obok niego z książką w reku i słuchawkami w uszach. Sharon krzątała się jak zwykle w kuchni. Piekła ciasto i podśpiewywała pod nosem. Widać było, że to co robi sprawia jej nie małą frajdę. Grace i Braian raczej nie pawali do tego nigdy z zapałem. Po chwili usłyszeli dzwonek do drzwi. 

- Otworzę - zakomunikował, bo żadna z sióstr nie rwała się do tego.

Podszedł do drzwi i otworzył je. Stał w nich Shane.

- To ty - przywitał go niemiłym tonem - Czego?

Chłopak przestraszył się lekko takiego powitania, ale otrząsnął się i przywitał.

- Dzień dobry. Ja do Grace.

- A już myślałem, że do mnie - zakpił z niego - Ależ mnie zawiodłeś - uśmiechnął sie z ironią.

- Braian! - usłyszał za plecami rozgniewany głos siostry.

Wywrócił oczami i cofnął się w głąb domu.

- Cześć Grace! - z uśmiechem przywitał ją Shane.

- Hej... i przepraszam. Wchodź.

Chłopak niepewnie przekroczył próg domu. Bał się reakcji Braiana, który był jak zawsze dla niego niemiły.

- Przyszedłem, bo pomyślałem, że może pójdziemy na spacer, bo jest ładna pogoda.

Grace roześmiała się promieniście. I od razu się zgodziła. Odłożyła książkę i MP4, które trzymała w ręku. Z wieszaka wzięła kurtkę i po chwili już wyszli z domu.

Szli ulicą, a Shane zerkał na nią co chwila ukradkiem. Uśmiechał się za każdym razem. Po chwili powiedział:

- Twój brat mnie nie lubi.

- On nikogo prawie nie lubi. Ważne, że ja cię lubię - uśmiechnęła się, a chłopak to odwzajemnił.

Szli rozmawiając i śmiejąc się. Grace wreszcie poczuła się jak normalna nastolatka. Brakowało jej tego w tym całym nadprzyrodzonym życiu. Lubiła Shane'a, nawet bardzo. Każdego dnia jej sympatia do niego powiększała się. Wiedziała, że nie jest jej obojętny, jednak bała się zrobić ten pierwszy krok. Choć zawsze jest odważna i nie boi się niebezpieczeństwa w tym przypadku ogarniał ją strach... strach przed odrzuceniem.

W pewnym momencie Shane zatrzymał się.

- Co jest? - zapytała zdziwiona Grace

- Bo... - zaczął niepewnie - Ja dziś nie przyszedłem do ciebie tylko z tego powodu, że chciałem cie wziąć na spacer. 

- A po co?

- Jak wiesz za dwa tygodnie, a dokładnie za dwanaście dni czyli na trzynasty dzień - zaczął sie lekko plątać 

- Rozumiem - uśmiechnęła się do niego i nieco się uspokoił.

- No właśnie, wtedy jest Bal Zimowy. I bym chciał zapytać czy byś chciała ze mną na niego pójść?

Grace popatrzyła na chłopaka, który stał przed nią i zerkał jej niepewnie w oczy.

- Pewnie, że tak - odpowiedziała z entuzjazmem na zaproszenie.

- Tak! Naprawdę zgadzasz się... to cudownie - był tak szczęśliwy, że w przypływie emocji przytulił ją mocno.

Grace objęła go i wtuliła w jego ramię. Uśmiechnęła się sama do siebie, bo teraz gdy była tak blisko niego poczuła, że to co do niego czuje to nie tylko przyjaźń. Teraz była tego pewna bardziej niż wcześniej.

~~~*~~~

Po dwu godzinnym spacerze dziewczyny wracały do domu. Lilly pożegnała Madison i weszła do swojego domu. Madison była nieco zawiedziona, bo chciała aby Lilly przyszła do niej wieczorem oglądać film, jednak ta odmówiła, bo obiecała młodszemu bratu, że z nim spędzi ten wieczór na zabawie. Madison wolała mieć ją na oku, ale przecież na siłę nie będzie jej do niczego zmuszać. Miala jedynie nadzieję, że brat Lilly nie da dziewczynie się nudzić i ta nie skontaktuje się z Drake'iem.

Obróciła się na pięcie i skierowała w stronę swojego domu. Gdy była już przy drzwiach z daleka zauważyła dwie znajome sylwetki. Był to Shane i Grace. Madison uśmiechnęła się do siebie i weszła do domu. Była szczęśliwa, że Grace spotyka się z Shane'em, bo uważała, że to dobry chłopak i w pełni zasługuje na jej przyjaciółkę.

- Już jestem mamo! 

- To dobrze - powiedziała Stella i wychyliła się z kuchni. Obiad będzie gotowy za jakieś czterdzieści minut.

- Ok, to ja idę do siebie na górę. Zawołaj mnie.

Gdy weszła do swojego pokoju, od razu pobiegła do okna. Zza firanki obserwowała jak Grace rozmawia z Shane'em przed domem. 

- Ciekawe czy ją pocałuje? - zapytała sama siebie po cichu.

Jednak chłopak przytulił jedynie dziewczynę. Choć widać było, że i to uszczęśliwiło Grace, bo jej twarz była roześmiana. Madison odeszła od okna i włączyła laptopa. Włączyła ulubioną piosenkę i wzięła komórkę do ręki. Napisała do Grace krótkiego smsa.

- "I jak było na randce?"

Po kilku chwilach w odpowiedzi dostała dość długą wiadomość:

- " To nie była do końca randka. Ale skąd wiesz? Mniejsza o to. Madie nie uwierzysz, Shane zaprosił mnie na Bal Zimowy! Jupiiiiii Tak się cieszę <3 Ale w co ja się ubiorę? Oj trzeba będzie coś kupić. A co u Lilly? Byłaś z nią na spacerze? A to pewnie wtedy mnie widziałaś :) "

Madison zaśmiała się głośno.

- "Widziałam cie jak już wchodziłam do domu. Z Lilly ok. Mama idzie na noc do znajomej. Przyjdź do mnie wieczorem to wszystko ci dokładnie wytłumaczę. PS. Też się cieszę twoim szczęściem <3"

Była już siedemnasta. Madison siedziała na kanapie i oglądała jakiś serial. Stella krzątała się to w łazience to w swojej szafie w sypialni. Gdy już była gotowa poszła do kuchni i wzięła butelkę czerwonego wina.

- Madie ja już wychodzę - oznajmił i dała córce buziaka w policzek.

- Pa mamo. Baw się dobrze. Chociaż nie wiem, czy jeśli ją zdradził mąż to będzie wesoło czy raczej smutno - dodała z lekkim uśmiechem na twarzy.

- Aj Madison - westchnęła Stella i opuściła pokój, a następnie dom. 

Madison chwyciła komórkę, która leżała obok niej i napisała Grace wiadomość:

- "Mamy już nie ma. Wpadaj ;)"

Odłożyła telefon i wyłączyła telewizję. Poszła do kuchni i nalała sobie soku pomarańczowego. Gdy ze szklanką wychodziła z kuchni usłyszała pukanie do drzwi. Podeszła do nich i otworzyła bez namysłu z przekonaniem, że to Grace. Jednak po drugiej stronie stał Braian.

- A ty co tutaj robisz?

- Miłe powitanie - uśmiechnął się ironicznie - Dawno cię nie widziałem - wparował do środka i pokierował swoje kroki do salonu.

Madison nieco osłupiona całą sytuacja zastygła na chwilę, ale po kilku sekundach już się otrząsnęła i zamknęła za nim drzwi. Powędrowała za nim do salonu. Braian zdążył już rozsiąść się na kanapie i zdjąć bluzę. Madison zajęła miejsce obok niego, a na stolik postawiła sok, który trzymała w ręce. 

- Stęskniłaś się za mną? - zapytał i zmienił pozycję tak, że patrzył na nią na wprost. 

Madison siedziała ze wzrokiem wbitym w telewizor, który był wyłączony, czuła jego spojrzenie na sobie. Po chwili odwróciła głowę w jego kierunku i popatrzyła na niego. Nadal nie mogła go rozgryźć. Jego zmienne zachowanie doprowadzało ją do obłędu. Coraz bardziej chciała go zapytać o to, co on tak naprawdę czuje. Jednak bała się tego co usłyszy. Bo jakaś jej część wolała tego nie wiedzieć.

- Może tak, może nie. A po co ci to wiedzieć? Obchodzi cię to?

- Oj nie bądź taka - przewrócił oczami - Ja się za tobą stęskniłem - uśmiechnął się i popatrzył jej w oczy, a po chwili sięgnął w stronę jej szklanki.

- Ej! - klepnęła go po ręce - to moja. Jak chcesz soku to idź i sobie nalej. Ale najpierw powiedz gdzie jest Grace.

- Oj tam, chciałem tylko łyka, ale ok, pójdę sobie nalać - wstał i poszedł w stronę kuchni.

- Nie zapomniałeś o czymś? - krzyknęła za nim - Gdzie jest Grace?

Jednak Braian nie odpowiedział, a jedynie uśmiechnął się do siebie diabelsko. Po chwili był już w kuchni. Otworzył lodówkę i wpatrywał się w nią przez chwilę. Znalazł to czego szukał. Wyjął z niej kartonik soku pomarańczowego i postawił na stole. Zauważył, że w progu kuchni stała już Madison i była lekko naburmuszona.

- Co? Miałem nalać sobie soku.

- Wiem. Ale najpierw miałeś mi powiedzieć gdzie jest Grace

- A gdzie są szklanki? - zapytał jakby nie słyszał jej pytania, a po chwili otworzył jedną z górnych szafek

- Tu są talerze - Madison strąciła cierpliwość i podeszła do szafki obok i podała mu szklankę.

Wziął ją i odstawił na stół po czym nalał soku i upił łyka. Madison stała z rękoma założonymi na biodrach, oparta lekko o szafkę. Przytupywała nogą czekając na jego odpowiedź.

- Co chciałaś wiedzieć? - zapytał specjalnie - Ah... Grace - sam sobie odpowiedział - Przyjdzie za godzinę, a może i później.

- Dlaczego?

- Gada przez komputer z tym całym Shane'em czy jak mu tam.

- Aha, rozumiem. To dobrze.

- Dobrze? Ja tam za nim nie przepadam.

- Ty prawie za nikim nie przepadasz Braian. Do każdego coś masz, nikt nie jest dość wartościowy by zasługiwać na twoją sympatię - powiedziała gorzko i zmieniła pozycję. Stała teraz z założonymi rękoma na brzuchu i patrzyła mu prosto w twarz.

- Ostre słowa. Auuu zabolało. Aż taki ze mnie zimny drań? - podszedł bliżej niej - A ci nie jest zimno? W tych krótkich gatkach?

- To nie gatki - zmrużyła ze złości oczy - To szorty. I nie, nie jest mi zimno. Jakbyś nie zauważył w domu jest bardzo ciepło.

- Ale na zewnątrz chłodno - stwierdził i podszedł jeszcze o krok.

- Braian o co ci chodzi? Ja nadal nie mogę zrozumieć twojego toku myślenia.

- Jestem skomplikowany. Ale takiego mnie lubisz. Nie zaprzeczysz - przybliżył się na tyle blisko, że dzieliło ich zaledwie kilka centymetrów.

Madison wiedziała co zaraz się stanie. Znała go na tyle by wiedzieć co zrobi. Objął ją przyciągając do siebie lekko. Popatrzył jej w oczy i uśmiechnął uwodzicielsko. 

- Nie wiem czy za mną tęskniłaś. Ale ja przez te trzy dni kiedy cię nie widziałem... czułem jakąś dziwną pustkę i wiesz co? Tęskniłem - szepnął jej do ucha.

W tym momencie poczuła jego oddech na szyi, a następnie lekkie muśnięcie jego warg. Popatrzył jej prosto w oczy i pocałował namiętnie w usta. Madison bez chwili wahania oddała pocałunek. On złożył kolejny. Obejmowali się mocno. Braian po chwili podniósł ją i usadził na blacie kuchennym. Nie przestawał ani na chwilę gorąco jej całować. Jego ogniste pocałunki i dotyk rozpalały jej ciało z każdą sekundą coraz bardziej. Jego bliskość doprowadzała ją do obłędu. Zapomniała o całej reszcie. O Grace, która mogła przyjść w każdej chwili, o Lilly, która mogła zadzwonić do Drake'a i narazić siebie na kolejne niebezpieczeństwo, o mamie, która mogła czegoś zapomnieć i wrócić w każdej chwili. Nic się w tej chwili nie liczyło bardziej niż ona, on i ich namiętność. Braian coraz mocniej składał pocałunki na jej ciele. Jego ręce błądziły po całej jej sylwetce. Madison też nie zostawała z tyłu. Jej dłonie dotykały jego twarzy, by po chwili dotykać już jego włosów, bądź torsu. W pewnej chwili Braian wsunął dłonie pod bluzkę Madison i chciał już ją z niej ściągnąć gdy coś mu przeszkodziło. W pewnej chwili myśleli, że im się to tylko wydaje, ale gdy drugi raz usłyszeli ten sam dźwięk wiedzieli dokładnie, że to dzwonek do drzwi.

Braian niechętnie odsunął się od Madie. Ona zeskoczyła z szafki i poprawiła bluzkę oraz zmierzwione włosy. Wzięła kilka głębokich wdechów, aby uregulować oddech i poszła otworzyć drzwi. 

- Grace... hej

- Madie przepraszam, że nie przyszłam od razu, ale gadałam z Shane'em - weszła do środka i stanęła na środku holu.

- Hej siostra - machnął do niej ręką z kuchni Braian popijając sok.

- A ty tu... Mogłam się domyślić. A nawet i dobrze, pogadamy o całej sytuacji we trójkę - stwierdziła Grace i poszła do salonu - Też nalej mi soku Braian! - krzyknęła do niego.

Madison zajrzała do kuchni i roześmiała się patrząc na minę Braiana, który najwidoczniej nie był zadowolony tym, że siostra tak szybko przyszła.