Nieuniknione Przeznaczenie:Rozdział VIII (cz.II)

INFO:A oto druga część VIII rozdziału :) Mam nadzieję ,że wam się spodoba.Chciałabym podziękować osobom które czytają regularnie mój blog.Jest mi z tego powodu bardzo miło:) Dodałam do Menu nową kategorię,która nazywa się "POLECAM". Znajdziecie tam blogi które polecam,które lubię czytać. Pierwszy blog który czytam regularnie to "Inside Evil" ( http://inside-evil.blog.pl/). Drugi to "Hypnotist" (http://www.hypnnotist.blogspot.com/). Trzeci to natomiast "Katalog opowiadań" na którym możecie znaleźć różne blogi z opowiadaniami , a w tym także mój blog :)

Rozdział VIII: Spotkanie po latach

CZĘŚĆ II :
Braian ruszył w stronę Drake jednak zdążyła go zatrzymać Sharon i Grace. Wszyscy teraz stali w korytarzu.Madison była kompletnie zdezorientowana. Zamknęła drzwi i zapytała:
-Co się tu dzieje??? Odpowiedzcie mi!!!! - krzyczała
-Madison - kręciła głową Sharon jakby chciała aby ta na chwile zamilkła,następnie zwróciła się do Braiana którego trzymała mocnym uściskiem za przedramię - powstrzymaj się proszę....
-Spotkanie po latach ,jaka miła niespodzianka mnie dzisiaj spotkała - mówił Drake- kto by się spodziewał
-Ty szelmo ... - mówił przez zęby Braian z takim wyrazem twarzy jakby miał się zaraz rzucić na Drake
-Dość tego ! - krzyknęła Madison i stanęła na środku pomiędzy nimi - Jesteście w moim domu! Należy mi się wyjaśnienie
-Chcesz wiedzieć? -zapytał Braian - To może twój nowy przyjaciel Drake niech ci wyjaśni kim jest
-Jak to kim? Twoim dawnym znajomym Braianie - mówił Drake
-Wiesz,że nie o to chodzi ty śmieciu! Ona wie o wszystkim, nie bój się zdradzić jej tego kim jesteś
Drake był zaskoczony. Słowa Braiana jakby zbiły go z tropu.Nie wiedział co powiedzieć.
-Zatkało co? - pytał Braian - Nie masz odwagi , wyjawić tego kim jesteś, a więc ja to zrobię.
Drake otworzył szeroko oczy.Jego warga drgnęła lekko do góry.Patrzył teraz wściekłym wzrokiem na Braiana,który ciągnął dalej swoją wypowiedź
-A więc Madison skoro tak bardzo chcesz wiedzieć kim on jest to proszę bardzo zaraz ci powiem. Drake to... wampir.
Madison zamarła.Patrzyła teraz na Braiana z lekko otworzonymi ustami.Powoli odwróciła głowę w stronę Drake.Nie mogła uwierzyć w to,że był on wampirem.
-Tadam... - rzekł Drake i zrobił akcentujący słowa gest rękoma. Następnie zwrócił się do Wels'ów - A wy co zdradzacie tajemnice zwykłym śmiertelnikom. Chyba inni nie będą z tego zadowoleni - zaśmiał się
-Ty gnido - wyrwał się z uścisku Braian i rzucił się z rykiem na Drake.Złapał go za kurtkę i przygniótł do ściany. Jego oczy lśniły lazurem. Przemieniał się. Z ust wystawały mu kły, a z palców pazury.Jego twarz była inna uległa przemianie,rysy twarzy się wyostrzyły
-Uhuhuh hahah - zaśmiał się Drake jakby nie był przerażony tą sytuacją -  rozgniewany wilczek hahah
-Powinienem już zabić cię 5 lat temu
-Wiedziałam,że skądś go znam - w tej samej chwili powiedziała Grace i klepnęła się w czoło
-Stop!!!! Co wy robicie !? - krzyczała Madison podbiegając do nich
-Odejdź jeśli nie chcesz żeby ci coś się stało - ostrzegł Braian. W tej samej chwili przy nich znalazła się Sharon i odciągnęła Madison od nich
-Braian przestań, zostaw go - mówiła Sharon
-Za późno -  mówił Braian coraz mocniej przyciskając go do ściany
-Siostra dobrze ci radzi. Wiesz,że nie poddam się bez walki, a wtedy może zdarzyć się wszystko - odpowiedział Drake
-Trudno zaryzykuję - powiedział i wbił pazury w szyję Drake.
Ten krzyknął i złapał go za rękę.Zamknął oczy , a gdy je otworzył były czerwone jak krew. Ryknął , a z jego ust wystawały ostre kły.Były jednak inne niż kły Braiana,były mniejsze i cieńsze. Madison była przerażona tym widokiem. Drake właśnie się przemieniał.Teraz widziała dokładnie,że jest wampirem.
-O nie tylko nie to - złapała sie za głowe Sharon - Grace pilnuj Madison
Grace tylko kiwnęła głową i zrobiła krok w przód osłaniając swoją sylwetką Madison
Drake szybkim ruchem wyrwał się Braian'owi i znalazł się koło drugiej ściany.Stał teraz za Braianem szczerząc ostre jak iglice kły
-Możemy to jeszcze przerwać - mówił do niego lecz Braian nie reagował i szedł w jego kierunku
Nagle pomiędzy nimi znalazła się Sharon.Ryknęła potężnym głosem na nich obu.Jej oczy były także niebieskie,ale nie przemieniła się całkowicie,bo rysy jej twarzy nie były naruszone, a z palców nie wystawały pazury.
-Stop! Nie dam wam się tu pozabijać!
-Sharon zejdź - mówił Braian
-Nie ! To ty zejdź i zastanów się Braian.I tak to już za daleko zaszło.Nie widzisz co tu się wyprawia.Jak tak dalej pójdzie to się pozabijacie w domu Madison. Drake ,a ty wyjdź i nigdy nie wracaj
-Haha, a ty kim jesteś żeby mi rozkazywać.Przecież Madison może sobie sama dobierać znajomych, prawda Madie?- spojrzał na nią.Ta stała za plecami Grace i wyglądała jakby zbierała się do płaczu.Była przerażona tym co widziała przed chwilą.
-Drake nie pogarszaj swojej sytuacji i wyjdź! - mówiła stanowczo Sharon
-Dobrze, ale tylko ze względu na Madison,bo nie chcę zrujnować jej tak ładnego domu
-Ty i troska o innych, nie kpij sobie - wycedził Braian
-Troską bym tego nie nazwał, wolę żyć w zgodzie z ludźmi którzy znają moją tajemnicę, bo jeśli nie życie -zaakcentował to słowo- w zgodzie to pozostaje tylko jedno... a tego bym raczej nie chciał
-Nie tkniesz jej ! - krzyknęła Grace, zasłaniając jeszcze bardziej Madison
-Jakże bym śmiał -  uśmiechnął się szyderczo podchodząc do drzwi.Był już całkowicie spokojny i wyglądał normalnie.Poprawiał kołnierz od kurtki przed lustrem, a następnie otworzył drzwi,ale zanim wyszedł powiedział - Szkoda Madison,że nie mieliśmy więcej czasu żeby się poznać,ale chyba wiesz o mnie już dość dużo, nawet trochę za dużo.Ale ma nadzieję,że to zostanie pomiędzy nami, bo jeśli nie.... to nie tylko ciebie czekałby zły los... - powiedział robiąc smutną szyderczą minę
-Wyjdź! Zanim zmienię zdanie - krzyknął Braian,którego trzymała Sharon za ramię
Drake opuścił dom.Wszyscy teraz stali na swoim miejscu bez ruchu. Po chwili Braian zaczął się kierować ku wyjściu.
-Stój ! Nigdzie nie pójdziesz zanim nie wyjaśnisz mi co tu się stało.Chyba nalezą mi się jakieś słowa wyjaśnienia prawda - mówiła łamiącym się głosem Madison
Braian odwrócił się w jej kierunku.
-Nie jestem Ci niczego winien.To nie ja pchałem się z butami w twój świat, tylko ty w nasz - wskazał na nią palcem - mogłaś o nic nie pytać, a nadal żyłabyś w swoim idealnym świecie

-Co ty wiesz o moim świecie? Skąd wiesz,że jest idealny?On nigdy nie był idealny - rozpłakała się
Braian patrzył na nią i nic nie mówił.Grace wzięła ją za ramię i przytuliła do siebie prowadząc do salonu
-Przepraszam za niego - powiedziała siadając przy niej na kanapie
-Nie Grace, nie przepraszaj on miał trochę racji.Mogłam nie dopytywać,być głucha i ślepa na to co się dzieje.Ale wolałam dociec prawdy,a teraz mam za swoje.
-Madison nie mów tak...
W tym samym czasie do salonu weszła Sharon, a za nią Braian.
-Nie powinnaś być świadkiem tego co się tu stało.Przepraszamy cię - powiedziała Sharon siadając obok
Braian usiadł na fotelu i spojrzał na nie po czym powiedział.
-Ja też przepraszam
Na te słowa wszystkie trzy uniosły głowy i spojrzały w jego stronę ze zdumieniem.
-Ty i przeprosiny - powiedziała cichym głosem Madison przez łzy
-Miewam czasami ludzkie odruchy - uśmiechnął się jakby lekko
Grace i Sharon uśmiechnęły się.Były zadowolone z tego,że brat przejawił choć trochę empatii.
-Drake to zły człowiek Madison - powiedziała Sharon
-To dlatego,że jest wampirem?
-Przede wszystkim dlatego,ale nie tylko - odparł Braian
-Co zrobił?Bo widzę,że nie chodzi tylko o to ,ze jest wrogą wam istotą
-Skąd wiesz,że wampiry są nam wrogie? -zapytał
-Emm... taaa... - wymamrotała Grace
-No tak mogłem się domyślić,że Grace ci to wypaplała
-Też cię kocham braciszku - powiedziała Garce i przymrużyła oczy
-To skoro już wiesz,że jest dla nas wrogiem przez swoja naturę, to musisz także wiedzieć,że jest mordercą
Madison otarła łzy i zapytała:
-Kogo zabił?
Zapanowała cisza.Grace i Sharon patrzyły na Braiana. Wiedziały,że sytuacja ta była dla niego trudna
-Braian nie musisz o tym mówić - pogłaskała go po ramieniu Sharon
-Wiem,ale skoro już zacząłem to skończę. - podniósł głowę i patrzył teraz na Madison - On zabił moją dziewczynę.
Po tych słowach Madie zamarła.Nie wiedziała co powiedzieć.Była w szoku. Zaczęła coraz bardziej rozumieć zachowanie Braiana w stosunku do Drake'a.
-Dlaczego on to zrobił? Jeśli można wiedzieć - choć nie przepadała za Braianem nie chciała go urazić tym pytaniem,bo widziała,że mówienie o tym było dla niego bardzo trudne.
-Bez powodu.A raczej z kaprysu wampirzego.Mieliśmy wtedy po 19 lat.Był moim najlepszym przyjacielem,choć był człowiekiem.Znaliśmy się od urodzenia.Pewnego dnia zaginął.Wszyscy go szukaliśmy.Ale bezskutecznie.Nie było go przez dwa dni.Zjawił się trzeciego dnia.Przyszedł na uczelnie ,ale czułem już wtedy,że był inny.Unikał mnie, nie chciał odpowiadać na moje pytania.Tego samego dnia miałem jak co wieczór spotkać się w parku przy strumieniu z moją dziewczyną Rose.Drake też o tym wiedział,bo o wszystkim mu zawsze mówiłem,nie mieliśmy przed sobą żadnych tajemnic,wiedział także o tym,że jestem wilkołakiem,ale mu to nie przeszkadzało,choć czasami zazdrościł mi tego,że byłem szybszy i silniejszy.Gdy przyszedłem tam wyczułem,że coś jest nie tak.Na ławce na której zawsze na mnie czekała zauważyłem drugą postać.Gdy podszedłem bliżej zobaczyłem,że Rose krwawi.Strumienie krwi spływały po jej szyi.Dla mnie wszystko było już jasne. Drake odszedł kawałek gdy ja trzymałem umierającą Rose w ramionach.Krzyczałem do niego i pytałem dlaczego to zrobił.On powiedział jedynie,że był głodny i nie umiał tego pohamować.Tłumaczył się,że to było silniejsze od niego,że jest wampirem i taka jest jego natura.Nic nie mogłem zrobić, czułem jak życie z niej ulatuje.Znienawidziłem go z całych sił,zabrał mi ją na zawsze.Zabił moją miłość.
Braian wstał i podszedł do okna.Widać było ,że wspomnienia te wywołały w nim wielkie emocje.Mówienie o nich rozdarły dawne rany pozostawione w jego sercu.Po raz pierwszy Madison widziała ile cierpienia kryje się za tą maską nieczułego mężczyzny. Zobaczyła,że tak naprawdę wiele przeszedł w swoim życiu i nie chce zostać więcej zraniony.Stracił rodziców a rok później jego najlepszy przyjaciel zabił mu jego ukochaną.Tyle tragedii w tak krótkim czasie na każdym zostawiłyby ślad.

-Natura wampira zmieniła go doszczętnie.Stał się całkowicie inny.Dawniej był zupełnie inną osobą,lecz z tamtego chłopaka nic w nim nie zostało - mówił dalej stojąc i patrząc w okno.
-Jak on mógł zrobić to najlepszemu przyjacielowi- Madison nie mogła uwierzyć w to ile zła było w tym człowieku
-Widocznie mógł i zrobił.A teraz wrócił,ale nie wiem po co - zastanawiał się Braian
-A najgorsze jest to,że Madison go wpuściła do swojego domu - powiedziała Sharon ze zmartwioną miną

Braian odwrócił się i spojrzał na nie.Jego reakcja mówiła wszystko.Madison była w niebezpieczeństwie.